Zaterdag 25 september

Hallo iedereen!!!

Vandaag was het de dag dat het moest gebeuren, de "vlucht" vanuit Kolkatta naar Bangkok!!!
In alle opzichten was het vandaag een speciale dag, ene die beslist vol stress en emotie ging zitten door de verschillende factoren zoals het weer, de motor en natuurlijk ook voorlopig de laatste vlucht van Bart. Hij neemt deze nacht een lijnvlucht terug naar België....
Deze morgen liep de wekker al om kwart over vier af! Snel een douche nemen en naar de Lobby om de kosten van de afgelopen dagen af te rekenen. De taxi stond klaar en we kwamen rond kwart over vijf op de luchthaven aan. Het was de bedoeling om zeker om zeven uur airborne te zijn om nog voor het donker in Bangkok te kunnen landen. We voelden ons beiden gespannen en onzeker van wat de vlucht zou brengen vandaag... Bart bleef even wachten in de terminal met alle bagage terwijl ik terug mee ging met iemand van de handling richting briefing office en meteo. Het was terug in dat zelfde muffe gebouw onder de toren. De vochtigheidsgraad en temperatuur was daar zo hoog dat de muren afbladerden en dat je zou denken dat je in de kleedkamer van een Turks stoombad bent terechtgekomen! Ze probeerden in die kamer wat verfrissing te brengen door drie van die oude ventilatoren aan het plafond te laten draaien. Aan de kleur van de aanvalsboorden van de schoepen te zien leek het alsof ze al draaiden van in de tijd dat de Engelsen in India de plak zwaaiden... Toen ik daar rond de tafel zat om wat handtekeningen te zetten op wel 10 formulieren vroeg ik me bij mezelf af hoe lang de levensduur van een computer hier zou zijn met die vochtigheid...
En toen begon het terug... de verwarring van hoelang we daar nu stonden op de apron, waarom we waren teruggekeerd en dan nog het vliegplan dat manueel moest worden opgemaakt met zo een paars blaadje ertussen om door te printen... Ik voelde de vertraging al weer boven ons hoofd hangen. Toen ik onze dikke handlingsman een rood plastieken zakje uit zen tas zag halen begon ik helemaal te zweten. Daarin zat er een stapel geld van ongeveer een goeie tien cm hoog! Ik voelde de bui al hangen, dat ging hier geld kosten om zolang op Kolkatta te staan... Gelukkig was er maar een goeie vijf milimeter geld nodig van dat stapeltje om alles te betalen en konden we de meteobriefing gaan ophalen. Die briefing was niet echt gelijk aan de duidelijke briefing die we van David krijgen. Wetende dat we David zijn briefing voor honderd procent kunnen vertrouwen beslisten we om ervoor te gaan!
Het duurde terug een hele tijd tegen dat we aan airside stonden en de bus konden nemen naar ons toestel! We waren blij te zien dat de Spirit nog mooi op haar plaatsje stond en dat de cover die over het toestel lag, de vele onweders goed had doorstaan!
Het moest natuurlijk allemaal snel gaan en Bart zette zich klaar om de start-up te vragen terwijl ik de walk around deed en nog eens de motorkap afnam om te checken of we geen "waterschade" geleden hadden! Alles zag er goed uit en rond tien over zeven lokaal konden we de motor starten. De taxi ging vlot en de motor bleek geen kuren te hebben, fingers crossed!!! De take-off verliep traag maar vlot en zoals David had gezegd waren er tijdens het eerste deel over land inderdaad buien en onweders! Onze stormscope kwam goed van pas om alles netjes te ontwijken en richting zee te vliegen. Er hing een gespannen sfeer in de cockpit en de parameters van de motor werden enorm goed in het oog gehouden. We vlogen constant met de elektrische fuelpomp aan om de druk hoog te houden en zo vapour lock te voorkomen. Alle parameters bleven mooi constant waardoor we beslisten om de grote oversteek van de Bengaalse golf te wagen, eentje van een uur of zeven over water waarbij we langs Bangladesh en Myanmar vlogen. We verloren al snel VHF contact met Calcutta en moesten om het half uur een telefoontje plegen met de sat phone naar Calcutta radar,iets wat wonderwel goed verliep! Het eerste anderhalf uur verliep met wat stress door het weer en motor maar dan klaarde de hemel op en zaten we op 9000 voet in het zonnetje. De canopy werd deels afgeplakt met de kaarten die we niet meer nodig hadden en pilot in command Bart mocht aan zen rustpauze beginnen. Ik nam de controls over en sloot men ipod aan op men headset. "Sitting in the morning sun" van Otis Redding liet ik zoals gewoonlijk spelen en er gingen verschillende emoties door me heen daar boven zee. De vier dagen durende stress van " zouden de problemen met de motor van de baan zijn..." en natuurlijk ook de voorlopige laatste vlucht met men makker Bart! Wat zal het raar doen hem niet meer naast me te hebben in de cockpit! Dit alles deed me dan ook terugdenken aan men geliefden die thuis zitten en het lijntje van de tracker volgen. Goh wat een avontuur toch waar we aan bezig zijn! Na een uur of vier vliegen verlieten we het luchtruim van India en belden we met Rangoon Radar, iets dat ook veel vlotter verliep dan gedacht! We mochten mooi verder vliegen en moesten enkel de waypoints rapporteren. Sommige lagen meer dan 250 NM uit elkaar. Het was dus een vluchtje met weinig radiowerk. Na zeven en een half uur vliegen kregen we de prachtige kust van Myanmar in het vizier en belden we een laatste keer met Rangoon radar om DWI VOR te rapporteren. We mochten meteen Bangkok contacteren en de laatste rechte lijn richting Don Muang Airport inzetten! Het landschap dat onder ons doorschoot was werkelijk adembenemend en de nodige foto's werden getrokken! De luchtverkeersleiding verliep heel vlot en we kregen runway 21 right for landing! We kregen terug mooie vectors tussen het andere verkeer in en Bart maakte een juweeltje van een landing! Een mooie afsluiter van zijn twee weken durende avontuur met de Spirit! De ontvangst was hartelijk en enorm vlotjes. We konden even bekomen in de loge van de private terminal en daar moesten we dan ook afscheid nemen want Bart moest richting nieuwe luchthaven om zijn vlucht te halen. Bij deze: Makker, ik ga je missen!!! We hebben de afgelopen twee weken weer de meest onwaarschijnlijke avonturen meegemaakt, waar we op het moment zelf niet echt mee konden lachen maar dat komt zeker in de toekomst!!! Ik hoop je ergens in Engeland terug te zien om samen de laatste etappe richting Ebos te vliegen!!! En dan sluiten we in schoonheid het hoofdstuk Flying Juniors af!!!!!

Morgenochtend komt Vince aan en zullen we een dag onderhoudswerken inlassen aan het toestel. Maandag vliegen we dan richting Filipijnen!!!

To be continued.....
Groetjes van de The Flying Juniors