Donderdag 30 september: Kuala Lumpur

Hallo iedereen!!!!

Vandaag was het de dag dat het zou moeten gebeuren, in Kuala Lumpur raken!!!! Het was terug hetzelfde scenario zoals de nacht voordien: in shiften slapen en mailbox checken! Het werd al zeven uur en de permit was nog niet binnen.... De wanhoop was terug nabij, zeker toen we naar buiten keken en zagen dat het nu eens echt blue sky was met hier en daar een braaf wit "schapewolkje" ! Maar dan kregen we een sms van Hans, er was een mailtje binnengekomen van Jetex met de nodige toelatingen!!!! We sprongen een gat in de lucht en ook al waren we eigenlijk wat te laat, we gingen het er toch op wagen om naar Kuala Lumpur te vliegen. Er waren uitwijkmogelijkheden genoeg en we waren het nu toch al gewoon! De dames werden uit hun bed gebeld en we maakten ons snel klaar om ons naar de luchthaven te begeven. Een kleine twintig minuten later zaten we in de auto richting vliegveld! De zon scheen mooi tussen de witte wolkjes door en we voelden dat het een mooie vliegdag ging worden. We kwamen aan op het vliegveld en het duurde nog geen tien minuten en we stonden aan airside. Het toestel werd uitvoerig gecheckt want het had toch redelijk wat regen te verduren gekregen, maar de cover die over het toestel ligt zat nog perfect op zijn plaats. We trokken alle duckt tape van de naden van de canopy. Die plakken we uit voorzorg altijd mooi dicht moest het toch maar gebeuren dat de cover van het toestel zou waaien, want een toestel dat vol met water staat kunnen we zeker missen!!! Toen we bijna wilden instappen kwam er een auto van de luchthavenautoriteiten die vroeg of Vince nog eens wilde meekomen naar de dienst immigratie.. Deze mensen gingen toch niet voor problemen zorgen zeker.. Ik vroeg aan het meisje van de handling wat het probleem was en zij wist me te vertellen dat het was omdat Vince Thailand was binnengekomen met een lijnvliegtuig en vertrok als aircrew. Dit was inderdaad een probleem dat we kenden maar die niet voor onnodige vertraging zou mogen zorgen omdat we dat natuurlijk op voorhand hadden gecheckt. Zo zijn we natuurlijk he, we checken veel... maar wat we niet gecheckt hadden was of we de kaartjes hadden van het volgend vliegveld waar we naartoe moesten... Kuala Lumpur was een stop die niet op de planning stond en we waren dus glad vergeten om die kaartjes aan Jetex te vragen. Ik belde nog snel naar hen maar het ging nog anderhalf uur duren. Ik woog af wat er het meeste risico zou inhouden, later vertrekken en problemen met het weer of naar een geen al te druk vliegveld vliegen zonder de nodige kaarten maar wel met de info op de gps. In het verleden hadden we al dergelijke toestanden meegemaakt en hadden we ons uit de slag getrokken met nog minder middelen dan dat we nu hadden. Ik nam de beslissing om te vertrekken zonder de kaartjes. Maar de Vince was nog niet terug en ik begon me zorgen te maken. Zouden ze er toch een probleem van maken om hem te laten vertrekken buiten Thailand als crew??? Ik nam men gsm en belde hem op. Ik hoorde aan de andere kant: Tjah makker, moedde nu eki wa weten, ze vinden iere de sleutel van die deure nie mi om me buiten te laten zeg... zien dat ier prutsers gohgohgoh. Ik schoot in een lach en wist dat het in orde ging komen! Een vijftal minuten later kwam hij terug aan bij de vlieger en konden we afscheid nemen van Joy, het meisje van de handling, en ze was merkbaar opgelucht dat die Belgen het luchtruim zouden kiezen richting Maleisië!
We kregen terug runway 26 om op te stijgen en omstreeks 09h48 konden we aan de take-off rol beginnen. Deze keer klom ons machien niet zo goed als verwacht. Het duurde lang voordat we 2000 voet op de hoogtemeter zagen verschijnen. Het was dan ook enorm vochtig en warm. We hadden veel brandstof aan boord omdat het origineel vluchtplan veel verder was dan Kuala Lumpur. Het ging een lange klim worden naar 9000 voet! Maar eens de 2000 voorbij werd de temperatuur snel lager en verliep de klim iets vlotter. De stormscope bleef grotendeels zwart en dat gaf een goed gevoel. We konden eindelijk eens genieten van een relaxe vlucht! Eens de 9000 voet bereikt zaten we mooi boven alle wolkjes en konden we de ipod inpluggen en Otis Redding kon zijn dagelijk liedje 'Sitting in the morning sun" zingen. We kregen een lach op ons gezicht en genoten van het landschap onder ons. Tussendoor experimenteerden we wat met Vince zijn HD sportscam. Een leuk speeltje dat prachtige breedbeeldfoto's neemt. Onze facebookvrienden gingen tevreden zijn. Jammergenoeg kunnen we hier door het trage internet de filmpjes van de landing en take-off niet posten, dat zal gebeuren wanneer we terug ergens een snelle lijn vinden!
De radio verliep vlotter dan verwacht en we konden ons beginnen klaarmaken voor de landing na twee en een half uur vliegen. We hadden al gehoord dat het op die luchthaven heel rustig was, het meeste verkeer ging via Kuala Lumpur international. We zouden wel eens geluk kunnen hebben! En jawel, we kregen vectors voor de ILS runway 15! Zo goed als een straight in dus! Even maakten ze het ons nog moeilijk doordat we direct naar point CE moesten vliegen. Wij natuurlijk confirmeren gelijk of dat we ons hele leven al op WMSH vlogen en die punten blindelings wisten liggen en dan gelijk een zot aan die gps knoppen draaien en hopen dat CE erin stond! En jawel, de technologie liet ons eens niet in de steek en daar verscheen CE op het scherm, het was een NDB aan het begin van de ILS! De approach verliep heel vlotjes en we konden de vlucht afsluiten met een mooie landing. De taxi verliep wat stroef omdat er geen aanduidingen stonden langs de taxiway's en piste, en misschien ook een heel klein beetje omdat we het kaartje niet hadden. We vonden ons plaatsje en werden terug opgewacht door de vriendelijke handling crew. We tankten voor de zekerheid beide vleugels terug vol al was het maar een goeie 40 liter omdat we overgepompt hadden vanuit onze ferrytank. We gingen mee met de handling om de mails te checken van David en Jetex en daaruit bleek dat we gingen moeten overnachten omdat de permits voor Indonesië niet in orde waren en het weer was ook niet wat het moest zijn. We zagen trouwens de zwarte onweerswolken opkomen en besloten snel terug naar de vlieger te gaan om alles mooi af te dekken en dicht te kleven! Toen we bezig waren met onze gevleugelde troetel toe te dekken voor de nacht kwam er iemand op ons af breed lachend en zwaaiend.. Hi guys, what are you doing here, still remember me?? Toen viel onze euro. Het was een captain van een Cessna Citation waarmee we hadden staan praten in Bangkok voor ons vertrek naar Hat Yai. Hij was blij dat we die vlucht hadden overleefd die dag omdat zij het slechte weer ook hadden gezien onderweg . We deden snel een praatje en kwamen te weten dat die luchthaven eigenlijk zijn thuisbasis was en gebruikt werd voor privé jets en sportvliegerij. Een hele leuke sfeer was daar aanwezig!!!! Het toestel was klaar voor de nacht en geen tien minuten nadien begon het enorm te onweren. We waren niet veel te vroeg aangekomen zo bleek. We gingen nog snel wat geld uit de automaten halen die in de vertrekhal stonden van de luchthaven. We vroegen aan de handling agent hoeveel 100 Ringgit was en hij vertelde ons ongeveer een 3 dollar. Wij dus naar die automaat en even rekenen hoeveel we zouden nodig hebben... we besloten een 1500 Ringgit af te halen, een 45 tal euro. We gebruikten elk een automaat en hoorden een lang gepruttel. De automaat spuwde even later een pakje briefjes uit van wel een cm dik. We lachten eens omdat we zo een pak briefjes in onze zak hadden die eigenlijk maar de waarde hadden van 45 euro en we hadden nog meer plezier toen bleek, bij het kopen van drank en koekjes, dat we maar één zo een briefje nodig hadden om te betalen! Wat is het leven hier goedkoop... Tot we toch nog eens aan een blanke dame vroegen hoeveel 100 Ringgit was. Haar antwoord kwam redelijk hard aan, een goeie 38 euro... ok we hadden dus 570 euro uit de muur gehaald... Het lachen verging ons redelijk snel... Ze waarschuwde ons nog dat we dat geld goed moesten opbergen. Anyway, we konden ons eindelijk naar ons hotel begeven en het zag er daar goed uit! Na de nodige mails te sturen naar Jetex en David konden we genieten van het zwembad en gingen we eens de golfclub ter hand nemen en een balletje of honderd slaan! Omdat we beiden ENORM ervaren golfers zijn is dat daar natuurlijk een hilarisch tafereel geworden en zullen ze maar 80 % van hun balletjes kunnen hebben recupereren, de andere 20 % zal teruggevonden worden als ze eens de vijver uitbaggeren! Moe maar voldaan kropen we in ons bedje en hoopten we dat we morgen richting Jakarta kunnen vliegen!!!!

Tot heel binnenkort!
The Flying Juniors
Vince en Anthony

Woensdag 29 september: Hat Yai again....

Hallo trouwe supporters!

Gisterenavond hadden we een "green light" gekregen van David om deze morgen vroeg rond vijf uur lokale tijd te vertrekken voor een vluchtje van een kleine drie uur naar Kuala Lumpur. Het weer zou er goed uitzien voor de komende vroege morgen...
Maar het probleem was dat we ten vroegste rond zeven uur lokale tijd gingen weten of we de toestemmingen gingen krijgen van Maleisië om te mogen overvliegen en "wiel" aan grond te zetten.
We sliepen in shiften van twee uur om iedere keer onze mails te checken en zo hopelijk een mail van Jetex aan te treffen waarop we een paar code's vonden die ons die toestemming gaven... We hadden ook onze handling dames op de hoogte gebracht en we mochten hen 24/24 opbellen om ons te komen ophalen! Zij zagen ons ook wel liever vertrekken dan blijven want na een gesprek met hen bleek dat zij van Phuket kwamen, een goeie vijf uur rijden om onze vlucht af te handelen... Zij zaten dus al een paar dagen op hotel in Hat Yai en hadden al hun handen vol gehad met ons, mede doordat we daar op die militaire luchthaven de wielen aan de grond hadden gezet... Moet worden gezegd, ze hebben er hier veel voor over om ons af te handelen... Ik hoop dat al die uren niet op onze rekening komen te staan want als we die kosten gaan moeten betalen, dan zouden we hier beter een paar maanden blijven en een interim "pooierjobke" zoeken...:-)
Het goeie nieuws van Jetex bleef jammer genoeg uit...Het ging terug een dagje Hat Yai worden... De dames werden op de hoogte gebracht en wij kropen eerst nog een paar uur in ons bed want we hadden niet echt veel geslapen. David bekeek de weerkaarten en liet ons weten dat het er de volgende morgen terug goed uitzag. Het ging terug een dagje bang afwachten worden en hopen dat die permits in onze mailbox gingen raken. De eerste stap was dan ook terug Evy Temmerman van Jetair terug op de hoogte brengen om onze hotelkamer een dagje te verlengen. Bij deze willen we dan ook nog eens heel speciaal Evy en Nicole van Jetair hartelijk bedanken want die dames hebben al veel miserie met ons gehad. Het constant boeken van hotels die dan op het laatste ogenblik weer afspringen moet voor hen niet meteen het meest leuke werk zijn... Bij deze, lieve dames, we zijn jullie enorm dankbaar voor hetgene jullie voor ons betekenen, jullie zijn zeker een volwaardig deel van het team!!!!
Dan was er ook nog de vraag van wat en waar we gingen eten vandaag. De keuze was ruim deze keer: Mcdonalds, KFC, Burger King of Pizzahut! Het werd de Pizzahut waar we genoten van een lekker slaatje met een goeie pizza en "huisgemaakte" lasagna! De maag kon er ook weer tegen en we trotseerden de enorme regenbui om ons zo terug naar onze hotelkamer te begeven waar we het thuisfront nog wat op de hoogte brachten met foto's en een blogje op de site...
De avond was een gelijkaardig scenario zoals de avond voordien... terug bang afwachten of we de toestemming in de mailbox gingen krijgen...
We kropen ons bed in met een wrang gevoel en moesten nog lachen met een reactie op men status op Facebook in verband met een schaap kweken... het gehinnik en een Arabische uitspraak van de Vince was het laatste wat ik hoorde voor ik naar dromenland vertrok...

Zal vervolgd worden...
The flying Juniors