Hallo iedereen!!!!
Vandaag was het de dag dat het zou moeten gebeuren, in Kuala Lumpur raken!!!! Het was terug hetzelfde scenario zoals de nacht voordien: in shiften slapen en mailbox checken! Het werd al zeven uur en de permit was nog niet binnen.... De wanhoop was terug nabij, zeker toen we naar buiten keken en zagen dat het nu eens echt blue sky was met hier en daar een braaf wit "schapewolkje" ! Maar dan kregen we een sms van Hans, er was een mailtje binnengekomen van Jetex met de nodige toelatingen!!!! We sprongen een gat in de lucht en ook al waren we eigenlijk wat te laat, we gingen het er toch op wagen om naar Kuala Lumpur te vliegen. Er waren uitwijkmogelijkheden genoeg en we waren het nu toch al gewoon! De dames werden uit hun bed gebeld en we maakten ons snel klaar om ons naar de luchthaven te begeven. Een kleine twintig minuten later zaten we in de auto richting vliegveld! De zon scheen mooi tussen de witte wolkjes door en we voelden dat het een mooie vliegdag ging worden. We kwamen aan op het vliegveld en het duurde nog geen tien minuten en we stonden aan airside. Het toestel werd uitvoerig gecheckt want het had toch redelijk wat regen te verduren gekregen, maar de cover die over het toestel ligt zat nog perfect op zijn plaats. We trokken alle duckt tape van de naden van de canopy. Die plakken we uit voorzorg altijd mooi dicht moest het toch maar gebeuren dat de cover van het toestel zou waaien, want een toestel dat vol met water staat kunnen we zeker missen!!! Toen we bijna wilden instappen kwam er een auto van de luchthavenautoriteiten die vroeg of Vince nog eens wilde meekomen naar de dienst immigratie.. Deze mensen gingen toch niet voor problemen zorgen zeker.. Ik vroeg aan het meisje van de handling wat het probleem was en zij wist me te vertellen dat het was omdat Vince Thailand was binnengekomen met een lijnvliegtuig en vertrok als aircrew. Dit was inderdaad een probleem dat we kenden maar die niet voor onnodige vertraging zou mogen zorgen omdat we dat natuurlijk op voorhand hadden gecheckt. Zo zijn we natuurlijk he, we checken veel... maar wat we niet gecheckt hadden was of we de kaartjes hadden van het volgend vliegveld waar we naartoe moesten... Kuala Lumpur was een stop die niet op de planning stond en we waren dus glad vergeten om die kaartjes aan Jetex te vragen. Ik belde nog snel naar hen maar het ging nog anderhalf uur duren. Ik woog af wat er het meeste risico zou inhouden, later vertrekken en problemen met het weer of naar een geen al te druk vliegveld vliegen zonder de nodige kaarten maar wel met de info op de gps. In het verleden hadden we al dergelijke toestanden meegemaakt en hadden we ons uit de slag getrokken met nog minder middelen dan dat we nu hadden. Ik nam de beslissing om te vertrekken zonder de kaartjes. Maar de Vince was nog niet terug en ik begon me zorgen te maken. Zouden ze er toch een probleem van maken om hem te laten vertrekken buiten Thailand als crew??? Ik nam men gsm en belde hem op. Ik hoorde aan de andere kant: Tjah makker, moedde nu eki wa weten, ze vinden iere de sleutel van die deure nie mi om me buiten te laten zeg... zien dat ier prutsers gohgohgoh. Ik schoot in een lach en wist dat het in orde ging komen! Een vijftal minuten later kwam hij terug aan bij de vlieger en konden we afscheid nemen van Joy, het meisje van de handling, en ze was merkbaar opgelucht dat die Belgen het luchtruim zouden kiezen richting Maleisië!
We kregen terug runway 26 om op te stijgen en omstreeks 09h48 konden we aan de take-off rol beginnen. Deze keer klom ons machien niet zo goed als verwacht. Het duurde lang voordat we 2000 voet op de hoogtemeter zagen verschijnen. Het was dan ook enorm vochtig en warm. We hadden veel brandstof aan boord omdat het origineel vluchtplan veel verder was dan Kuala Lumpur. Het ging een lange klim worden naar 9000 voet! Maar eens de 2000 voorbij werd de temperatuur snel lager en verliep de klim iets vlotter. De stormscope bleef grotendeels zwart en dat gaf een goed gevoel. We konden eindelijk eens genieten van een relaxe vlucht! Eens de 9000 voet bereikt zaten we mooi boven alle wolkjes en konden we de ipod inpluggen en Otis Redding kon zijn dagelijk liedje 'Sitting in the morning sun" zingen. We kregen een lach op ons gezicht en genoten van het landschap onder ons. Tussendoor experimenteerden we wat met Vince zijn HD sportscam. Een leuk speeltje dat prachtige breedbeeldfoto's neemt. Onze facebookvrienden gingen tevreden zijn. Jammergenoeg kunnen we hier door het trage internet de filmpjes van de landing en take-off niet posten, dat zal gebeuren wanneer we terug ergens een snelle lijn vinden!
De radio verliep vlotter dan verwacht en we konden ons beginnen klaarmaken voor de landing na twee en een half uur vliegen. We hadden al gehoord dat het op die luchthaven heel rustig was, het meeste verkeer ging via Kuala Lumpur international. We zouden wel eens geluk kunnen hebben! En jawel, we kregen vectors voor de ILS runway 15! Zo goed als een straight in dus! Even maakten ze het ons nog moeilijk doordat we direct naar point CE moesten vliegen. Wij natuurlijk confirmeren gelijk of dat we ons hele leven al op WMSH vlogen en die punten blindelings wisten liggen en dan gelijk een zot aan die gps knoppen draaien en hopen dat CE erin stond! En jawel, de technologie liet ons eens niet in de steek en daar verscheen CE op het scherm, het was een NDB aan het begin van de ILS! De approach verliep heel vlotjes en we konden de vlucht afsluiten met een mooie landing. De taxi verliep wat stroef omdat er geen aanduidingen stonden langs de taxiway's en piste, en misschien ook een heel klein beetje omdat we het kaartje niet hadden. We vonden ons plaatsje en werden terug opgewacht door de vriendelijke handling crew. We tankten voor de zekerheid beide vleugels terug vol al was het maar een goeie 40 liter omdat we overgepompt hadden vanuit onze ferrytank. We gingen mee met de handling om de mails te checken van David en Jetex en daaruit bleek dat we gingen moeten overnachten omdat de permits voor Indonesië niet in orde waren en het weer was ook niet wat het moest zijn. We zagen trouwens de zwarte onweerswolken opkomen en besloten snel terug naar de vlieger te gaan om alles mooi af te dekken en dicht te kleven! Toen we bezig waren met onze gevleugelde troetel toe te dekken voor de nacht kwam er iemand op ons af breed lachend en zwaaiend.. Hi guys, what are you doing here, still remember me?? Toen viel onze euro. Het was een captain van een Cessna Citation waarmee we hadden staan praten in Bangkok voor ons vertrek naar Hat Yai. Hij was blij dat we die vlucht hadden overleefd die dag omdat zij het slechte weer ook hadden gezien onderweg . We deden snel een praatje en kwamen te weten dat die luchthaven eigenlijk zijn thuisbasis was en gebruikt werd voor privé jets en sportvliegerij. Een hele leuke sfeer was daar aanwezig!!!! Het toestel was klaar voor de nacht en geen tien minuten nadien begon het enorm te onweren. We waren niet veel te vroeg aangekomen zo bleek. We gingen nog snel wat geld uit de automaten halen die in de vertrekhal stonden van de luchthaven. We vroegen aan de handling agent hoeveel 100 Ringgit was en hij vertelde ons ongeveer een 3 dollar. Wij dus naar die automaat en even rekenen hoeveel we zouden nodig hebben... we besloten een 1500 Ringgit af te halen, een 45 tal euro. We gebruikten elk een automaat en hoorden een lang gepruttel. De automaat spuwde even later een pakje briefjes uit van wel een cm dik. We lachten eens omdat we zo een pak briefjes in onze zak hadden die eigenlijk maar de waarde hadden van 45 euro en we hadden nog meer plezier toen bleek, bij het kopen van drank en koekjes, dat we maar één zo een briefje nodig hadden om te betalen! Wat is het leven hier goedkoop... Tot we toch nog eens aan een blanke dame vroegen hoeveel 100 Ringgit was. Haar antwoord kwam redelijk hard aan, een goeie 38 euro... ok we hadden dus 570 euro uit de muur gehaald... Het lachen verging ons redelijk snel... Ze waarschuwde ons nog dat we dat geld goed moesten opbergen. Anyway, we konden ons eindelijk naar ons hotel begeven en het zag er daar goed uit! Na de nodige mails te sturen naar Jetex en David konden we genieten van het zwembad en gingen we eens de golfclub ter hand nemen en een balletje of honderd slaan! Omdat we beiden ENORM ervaren golfers zijn is dat daar natuurlijk een hilarisch tafereel geworden en zullen ze maar 80 % van hun balletjes kunnen hebben recupereren, de andere 20 % zal teruggevonden worden als ze eens de vijver uitbaggeren! Moe maar voldaan kropen we in ons bedje en hoopten we dat we morgen richting Jakarta kunnen vliegen!!!!
Tot heel binnenkort!
The Flying Juniors
Vince en Anthony
vrijdag 1 oktober 2010
Woensdag 29 september: Hat Yai again....
Hallo trouwe supporters!
Gisterenavond hadden we een "green light" gekregen van David om deze morgen vroeg rond vijf uur lokale tijd te vertrekken voor een vluchtje van een kleine drie uur naar Kuala Lumpur. Het weer zou er goed uitzien voor de komende vroege morgen...
Maar het probleem was dat we ten vroegste rond zeven uur lokale tijd gingen weten of we de toestemmingen gingen krijgen van Maleisië om te mogen overvliegen en "wiel" aan grond te zetten.
We sliepen in shiften van twee uur om iedere keer onze mails te checken en zo hopelijk een mail van Jetex aan te treffen waarop we een paar code's vonden die ons die toestemming gaven... We hadden ook onze handling dames op de hoogte gebracht en we mochten hen 24/24 opbellen om ons te komen ophalen! Zij zagen ons ook wel liever vertrekken dan blijven want na een gesprek met hen bleek dat zij van Phuket kwamen, een goeie vijf uur rijden om onze vlucht af te handelen... Zij zaten dus al een paar dagen op hotel in Hat Yai en hadden al hun handen vol gehad met ons, mede doordat we daar op die militaire luchthaven de wielen aan de grond hadden gezet... Moet worden gezegd, ze hebben er hier veel voor over om ons af te handelen... Ik hoop dat al die uren niet op onze rekening komen te staan want als we die kosten gaan moeten betalen, dan zouden we hier beter een paar maanden blijven en een interim "pooierjobke" zoeken...:-)
Het goeie nieuws van Jetex bleef jammer genoeg uit...Het ging terug een dagje Hat Yai worden... De dames werden op de hoogte gebracht en wij kropen eerst nog een paar uur in ons bed want we hadden niet echt veel geslapen. David bekeek de weerkaarten en liet ons weten dat het er de volgende morgen terug goed uitzag. Het ging terug een dagje bang afwachten worden en hopen dat die permits in onze mailbox gingen raken. De eerste stap was dan ook terug Evy Temmerman van Jetair terug op de hoogte brengen om onze hotelkamer een dagje te verlengen. Bij deze willen we dan ook nog eens heel speciaal Evy en Nicole van Jetair hartelijk bedanken want die dames hebben al veel miserie met ons gehad. Het constant boeken van hotels die dan op het laatste ogenblik weer afspringen moet voor hen niet meteen het meest leuke werk zijn... Bij deze, lieve dames, we zijn jullie enorm dankbaar voor hetgene jullie voor ons betekenen, jullie zijn zeker een volwaardig deel van het team!!!!
Dan was er ook nog de vraag van wat en waar we gingen eten vandaag. De keuze was ruim deze keer: Mcdonalds, KFC, Burger King of Pizzahut! Het werd de Pizzahut waar we genoten van een lekker slaatje met een goeie pizza en "huisgemaakte" lasagna! De maag kon er ook weer tegen en we trotseerden de enorme regenbui om ons zo terug naar onze hotelkamer te begeven waar we het thuisfront nog wat op de hoogte brachten met foto's en een blogje op de site...
De avond was een gelijkaardig scenario zoals de avond voordien... terug bang afwachten of we de toestemming in de mailbox gingen krijgen...
We kropen ons bed in met een wrang gevoel en moesten nog lachen met een reactie op men status op Facebook in verband met een schaap kweken... het gehinnik en een Arabische uitspraak van de Vince was het laatste wat ik hoorde voor ik naar dromenland vertrok...
Zal vervolgd worden...
The flying Juniors
Gisterenavond hadden we een "green light" gekregen van David om deze morgen vroeg rond vijf uur lokale tijd te vertrekken voor een vluchtje van een kleine drie uur naar Kuala Lumpur. Het weer zou er goed uitzien voor de komende vroege morgen...
Maar het probleem was dat we ten vroegste rond zeven uur lokale tijd gingen weten of we de toestemmingen gingen krijgen van Maleisië om te mogen overvliegen en "wiel" aan grond te zetten.
We sliepen in shiften van twee uur om iedere keer onze mails te checken en zo hopelijk een mail van Jetex aan te treffen waarop we een paar code's vonden die ons die toestemming gaven... We hadden ook onze handling dames op de hoogte gebracht en we mochten hen 24/24 opbellen om ons te komen ophalen! Zij zagen ons ook wel liever vertrekken dan blijven want na een gesprek met hen bleek dat zij van Phuket kwamen, een goeie vijf uur rijden om onze vlucht af te handelen... Zij zaten dus al een paar dagen op hotel in Hat Yai en hadden al hun handen vol gehad met ons, mede doordat we daar op die militaire luchthaven de wielen aan de grond hadden gezet... Moet worden gezegd, ze hebben er hier veel voor over om ons af te handelen... Ik hoop dat al die uren niet op onze rekening komen te staan want als we die kosten gaan moeten betalen, dan zouden we hier beter een paar maanden blijven en een interim "pooierjobke" zoeken...:-)
Het goeie nieuws van Jetex bleef jammer genoeg uit...Het ging terug een dagje Hat Yai worden... De dames werden op de hoogte gebracht en wij kropen eerst nog een paar uur in ons bed want we hadden niet echt veel geslapen. David bekeek de weerkaarten en liet ons weten dat het er de volgende morgen terug goed uitzag. Het ging terug een dagje bang afwachten worden en hopen dat die permits in onze mailbox gingen raken. De eerste stap was dan ook terug Evy Temmerman van Jetair terug op de hoogte brengen om onze hotelkamer een dagje te verlengen. Bij deze willen we dan ook nog eens heel speciaal Evy en Nicole van Jetair hartelijk bedanken want die dames hebben al veel miserie met ons gehad. Het constant boeken van hotels die dan op het laatste ogenblik weer afspringen moet voor hen niet meteen het meest leuke werk zijn... Bij deze, lieve dames, we zijn jullie enorm dankbaar voor hetgene jullie voor ons betekenen, jullie zijn zeker een volwaardig deel van het team!!!!
Dan was er ook nog de vraag van wat en waar we gingen eten vandaag. De keuze was ruim deze keer: Mcdonalds, KFC, Burger King of Pizzahut! Het werd de Pizzahut waar we genoten van een lekker slaatje met een goeie pizza en "huisgemaakte" lasagna! De maag kon er ook weer tegen en we trotseerden de enorme regenbui om ons zo terug naar onze hotelkamer te begeven waar we het thuisfront nog wat op de hoogte brachten met foto's en een blogje op de site...
De avond was een gelijkaardig scenario zoals de avond voordien... terug bang afwachten of we de toestemming in de mailbox gingen krijgen...
We kropen ons bed in met een wrang gevoel en moesten nog lachen met een reactie op men status op Facebook in verband met een schaap kweken... het gehinnik en een Arabische uitspraak van de Vince was het laatste wat ik hoorde voor ik naar dromenland vertrok...
Zal vervolgd worden...
The flying Juniors
woensdag 29 september 2010
Dinsdag 28 september: kortste vlucht van de trip...
Hallo iedereen!
Deze morgen waren we terug vroeg uit de veren en was de stress van de dag voordien min of meer vergeten! We werden opgehaald door de dame van de handling in de lobby van ons hotel. Tijdens de rit werd duidelijk dat het weer goed ging meezitten voor ons kort vluchtje van de militaire basis naar de internationale luchthaven van Hat Yai. We konden er al meer mee lachen dan de dag voordien dat we moeten "plooien" zijn op een steenworp van onze bestemming...
Aangekomen op de basis werden we vriendelijk onthaald door de hoogste in rang, al had hij meer oog voor de knappe dame van de handling, wat een geluk was voor ons natuurlijk! Toen we het toestel klaar maakten voor vertrek kwamen allerlei militairen foto's nemen bij het toestel, de sfeer zat er goed in en we wisten nu wel zeker dat we geen verdere problemen zouden hebben om daar weg te raken. Nog snel een paar foto's getrokken met de commandant en we konden onze start- up vragen. Terug was het Engels allesbehalve maar we konden toch de QNH verstaan alsook de runway in gebruik. We kregen de 13 voor departure. Toen we de backtrack deden naar het begin van de piste besefte ik toch dat het de korste runway van onze ganse trip ging worden en was gelukkig dat we toch niet al te zwaar geladen waren, want de bomen en die berg ietwat verderop waren nog aan het bekomen van de approach van gisterenavond...
We kregen een take-off clearance, of dat meenden we toch verstaan te hebben, en deden een short field take-off. Ons machientje ging vlotjes de lucht in en het was direkt genieten van de prachtige natuur en gebergtes. Gisteren hadden we dit niet opgemerkt. De CTR van VTSH grensde aan de CTR van VTSS en we konden zonder al te veel problemen Hat Yai approach oproepen die ons direkt een straight-in gaven voor runway 26. Het werd dus een kort vluchtje met een hartelijk onthaal in Hat Yai waar we konden parkeren naast een helikopter. De tweede dame van de handling was daar al ter plaatse en we konden vlotjes tanken en het toestel inspecteren. Het probleem met de fuel sensor kon ik niet oplossen. Waarschijnlijk is het de elektronica die het signaal van de probe moet omvormen tot een leesbaar gegeven naar het display toe. Maar zoals in een vorig blogbericht geschreven, dit is voor ons geen probleem om de vluchten verder aan te vatten.
De nieuwe gemonteerde plaat zag er ook goed uit en we konden de motorkappen terug monteren en het toestel klaarmaken voor een verblijf aldaar.
We konden toch niet meer vertrekken door het slechte weer dat in aantocht was en we begaven ons terug richting hotel om met David het verdere verloop van de reis te bespreken.
Uit de ondervinding en de interpretatie van de weerberichten van David Dehenauw weten we nu ondertussen met wel 200% zekerheid dat we dan ook maar geen enkel ogenblik moeten twijfelen aan zijn kennis! En als ik ooit nog eens iemand hoor klagen over één van zijn weerberichten, wel, dan neem ik die persoon graag eens mee in onze Spirit doorheen het Moesson seizoen hier in deze streken. Ik weet wel zeker dat de twijfel snel zal wegvloeien....
De rest van de dag spendeerden Vince en ik in de kamer en deden we wat updates van foto's en blog zodat het thuisfront ook ten volle betrokken is en kan meegenieten van onze avonturen!
Het is leuk te lezen dat er zoveel mensen ons steunen en moed inspreken!!! Ook de input van de schooltjes op het gastenboek is zeer leuk om te volgen!!! Van hieruit dus nog eens een hele dikke merci aan iedereen!!!!
Vele groetjes
Vince en Anthony
Deze morgen waren we terug vroeg uit de veren en was de stress van de dag voordien min of meer vergeten! We werden opgehaald door de dame van de handling in de lobby van ons hotel. Tijdens de rit werd duidelijk dat het weer goed ging meezitten voor ons kort vluchtje van de militaire basis naar de internationale luchthaven van Hat Yai. We konden er al meer mee lachen dan de dag voordien dat we moeten "plooien" zijn op een steenworp van onze bestemming...
Aangekomen op de basis werden we vriendelijk onthaald door de hoogste in rang, al had hij meer oog voor de knappe dame van de handling, wat een geluk was voor ons natuurlijk! Toen we het toestel klaar maakten voor vertrek kwamen allerlei militairen foto's nemen bij het toestel, de sfeer zat er goed in en we wisten nu wel zeker dat we geen verdere problemen zouden hebben om daar weg te raken. Nog snel een paar foto's getrokken met de commandant en we konden onze start- up vragen. Terug was het Engels allesbehalve maar we konden toch de QNH verstaan alsook de runway in gebruik. We kregen de 13 voor departure. Toen we de backtrack deden naar het begin van de piste besefte ik toch dat het de korste runway van onze ganse trip ging worden en was gelukkig dat we toch niet al te zwaar geladen waren, want de bomen en die berg ietwat verderop waren nog aan het bekomen van de approach van gisterenavond...
We kregen een take-off clearance, of dat meenden we toch verstaan te hebben, en deden een short field take-off. Ons machientje ging vlotjes de lucht in en het was direkt genieten van de prachtige natuur en gebergtes. Gisteren hadden we dit niet opgemerkt. De CTR van VTSH grensde aan de CTR van VTSS en we konden zonder al te veel problemen Hat Yai approach oproepen die ons direkt een straight-in gaven voor runway 26. Het werd dus een kort vluchtje met een hartelijk onthaal in Hat Yai waar we konden parkeren naast een helikopter. De tweede dame van de handling was daar al ter plaatse en we konden vlotjes tanken en het toestel inspecteren. Het probleem met de fuel sensor kon ik niet oplossen. Waarschijnlijk is het de elektronica die het signaal van de probe moet omvormen tot een leesbaar gegeven naar het display toe. Maar zoals in een vorig blogbericht geschreven, dit is voor ons geen probleem om de vluchten verder aan te vatten.
De nieuwe gemonteerde plaat zag er ook goed uit en we konden de motorkappen terug monteren en het toestel klaarmaken voor een verblijf aldaar.
We konden toch niet meer vertrekken door het slechte weer dat in aantocht was en we begaven ons terug richting hotel om met David het verdere verloop van de reis te bespreken.
Uit de ondervinding en de interpretatie van de weerberichten van David Dehenauw weten we nu ondertussen met wel 200% zekerheid dat we dan ook maar geen enkel ogenblik moeten twijfelen aan zijn kennis! En als ik ooit nog eens iemand hoor klagen over één van zijn weerberichten, wel, dan neem ik die persoon graag eens mee in onze Spirit doorheen het Moesson seizoen hier in deze streken. Ik weet wel zeker dat de twijfel snel zal wegvloeien....
De rest van de dag spendeerden Vince en ik in de kamer en deden we wat updates van foto's en blog zodat het thuisfront ook ten volle betrokken is en kan meegenieten van onze avonturen!
Het is leuk te lezen dat er zoveel mensen ons steunen en moed inspreken!!! Ook de input van de schooltjes op het gastenboek is zeer leuk om te volgen!!! Van hieruit dus nog eens een hele dikke merci aan iedereen!!!!
Vele groetjes
Vince en Anthony
dinsdag 28 september 2010
Maandag 27 september, de hel van Thailand
Hallo beste supporters!
Deze morgen werden we redelijk uitgeslapen wakker. We hadden toch een acht-tal uurtjes kunnen slapen en voelden ons goed! We trokken de gordijnen open en een flauw zonnetje scheen door het licht nevelige wolkendek. Hmmm het zou kunnen lukken vandaag dachten we, tenminste als het alu onderdeel in orde zou komen. We checkten de meteo update van David en daarin stond dat we buien mochten verwachten met onweer boven land. VTSS ( Hat Yai) zou dus een moeilijke opgave worden, maar we kregen een green-amber code omdat er mogelijkheden genoeg waren om uit te wijken naar vliegveldjes die tegen de kust lagen, waar de kans op slecht weer veel minder was!
Om kwart over negen kregen we een telefoontje van de dame van de handling. Zij wist ons te vertellen dat er materiaal was gevonden en dat ze bezig waren met de constructie van de eivormige plaat die ik nodig had om de air-intake box aan de fuel servo te bevestigen. Het was wel een plaat van 3mm dikte ipv de plaat van 1.8mm maar dat was natuurlijk geen slechte zaak! Hoe dikker, hoe steviger en hoe minder kans op scheuren natuurlijk!
Omstreeks 10h lokale tijd kwamen we op de luchthaven aan en konden we ons weer zonder problemen naar airside begeven. De drukkende warmte was terug te voelen en in de verte zag ik al wat grijze wolken hangen.... David had weer gelijk!
Kort nadien kwam die vriendelijke technieker met twee nieuwe platen af, en jawel, ze waren als twee druppels water zoals de originele!!!! Ik sprong een gat in de lucht! Terwijl Vince alle materiaal mooi in de vlieger stak, begon ik met het monteren van de plaat en airbox. Er moest nog een run-up gebeuren omdat de olie en filter waren ververst. De motor ging vlotjes in gang en alles bleek normaal na een kleine tien min draaien.
We konden terug de motorkappen monteren en we begaven ons naar de loge van de handling waar we de laatste voorbereidingen deden voor onze vlucht richting Hat Yai.
Rond de middag kregen we groen licht voor de start-up en kon Vince aan zijn eerste vlucht in het Flying Juniors team beginnen... en het ging er ene worden dat hij van zen leven niet meer zal vergeten...
We gingen sowiezo "Low level" vliegen omdat de wolken te hoog zaten die dag, we gingen er nooit boven geraken. De take-off verliep vlot maar al na ongeveer 1000 voet kwamen we in een bui terecht. We vroegen om voorlopig op 1000 voet te blijven vliegen en dat werd gelukkig toegestaan. Toen we de kust naderden klaarde het weer wat op en konden we naar 2500 voet klimmen. Tijdens die klim kreeg ik opeens een knipperend lichtje op onze display voor de motorinstrumenten in het oog.... De linkse tank gaf 0 liter aan ipv 150.... gelukkig zit er nog een extra vlottertje in dat aangeeft wanneer we echt met een lage hoeveelheid fuel zouden zitten...dus de conclusie was snel gemaakt dat het ofwel aan het instrument of sensor moest liggen. Ik deed een reset van de display maar de hoeveelheid bleef op 0 liter staan. Ok, dit was natuurlijk terug onaangenaam maar zeker geen showstopper. We weten hoeveel het toestel verbruikt en sowiezo houden we dat " old fashion way" op papier bij voor het geval dat we dingen tegenkomen zoals nu . Terug de concentratie op de vlucht want het zag er grijzer en grijzer uit en de stormscope gaf aan dat we inderdaad naar slechter weer toevlogen.
Het radiocontact was er, maar de luchtverkeersleiders spreken hier een bijna onverstaanbaar Engels. Toen we een paar keer een metar vroegen voor onze eindbestemming werd dit gewoon niet begrepen! De volgende uren waren de zwaarste uit men afgelopen tien jaar als private pilot... Het weer werd slechter en slechter en we moesten enorm rondvliegen om de ergste buien te ontwijken. Op een bepaald moment zijn we moeten zakken naar 800 voet om" clear of clouds" te blijven en zaten we in de striemende regen. Voordeel was wel dat we een gratis "planewash" kregen zonder dat we de spons ter hand moesten nemen laat staan een zeemvel :-) Het toestel begon meer en meer te blinken! Hoe dan ook, we zaten nu in deze hel en we moesten er zien uit te raken ook. De I-Pod werd terug aangekoppeld en ik probeerde men gedachten wat te verzetten op men favoriet nummer "sitting in the morning sun" al was "have you ever seen the rain" van CCR meer van toepassing geweest natuurlijk! Tussendoor konden Vince en ik nog eens lachen en beseften we dat we aan het avontuur van ons leven bezig waren. Ik gaf Vince het roer in handen en hij blijkt een redelijk natuurtalent te zijn in wat betreft " straight and level" vliegen en "avoid en below" ! Zo kon ik even relaxen en de opties bekijken voor een eventuele uitwijking. We kregen daar de meest onwaarschijnlijke taferelen te zien die moeder natuur ons voorschotelde en we keken elkaar af en toe stilzwijgend aan...
Land kwam in zicht en we konden contact leggen met onze bestemming en daaruit bleek dat er een zwaar onweer boven en rond het veld woedde. We hoorden een ander toestel die zijn approach afbrak door het slechte weer en besloten om uit te wijken naar een veldje dicht in de buurt die in onze GPS stond. We konden de frequentie bemachtigen en contact leggen. Het Engels was enorm dramatisch en de kaartjes van het vliegveld ontbraken ons ook! Het werd dus improviseren en op een bepaald moment bepaalden wij hoe we ons circuit gingen vliegen en de controller stemde ermee in... een omgekeerde wereld blijkbaar...
We begaven ons richting right hand downwind voor RW 31 op Songkhla (VTSH) airfield. Ik deed naar mijn mening een normale approach en het was vechten tegen een wind die een goeie 20 graden full cross stond met gusts. Op short final heb ik nog een kleine "snok" aan de stick moeten geven omdat de bomen wel heel dichtbij kwamen, blijkbaar was een steile nadering meer aangewezen...
We vielen zachtjes uit de lucht en we waren opgelucht! We stonden aan de grond en het toestel kon nog worden hergebruikt ook! Een groot succes na de vlucht van vandaag! Toen begon ons op te vallen dat er, buiten een helikopter, eigenlijk geen enkel ander toestel was te zien en in de verte doken verschillende mannetjes in militair uniform op... Het ging toch niet waar zijn zeker... Toen we uitstapten en ons naar de toren begaven werd onze vrees duidelijk... we stonden op een militair veld! En dat moet je nu net niet doen met een buitenlands geregistreerd experimenteel toestel... Engels konden ze daar ook niet maar we kregen het telefoon nummer van de handling agent die me vertelde dat we op 18km van ons doel stonden! Ze vroeg ons om daar te blijven tot zij er aankwam om de situatie uit te leggen. We begaven ons richting ons toestel om het klaar te maken voor een overnachting in slecht weer. Ondertussen kwam onze handling agent ter plaatse en kon ze de situatie uitklaren met de overste van het vliegveld. Wij waren blijkbaar nog maar het tweede klein vliegerke ooit die daar voet aan de grond heeft gezet! Terug een mijlpaal voor The Flying Juniors als was het eentje met een wrang gevoel. We kregen de toestemming om morgenvroeg te vertrekken naar de internationale luchthaven verderop. Ok, mission toch min of meer volbracht vandaag en we reden mee met onze handling agent naar ons hotel waar we de film van vandaag nog eens afspeelden en er toch al iets meer mee konden lachen.
We brachten ook het thuisfront op de hoogte want die lieve mensen hadden ook doodsangsten uitgestaan toen ze de live tracker van 2500 voet naar 800 zagen gaan en omgekeerd!
Anyway, eind goed, al goed voor vandaag en morgen was de eerste stap ons toestel op de juiste luchthaven krijgen en vooral hopen op beter weer!!!!
zal vervolgd worden....
groetjes
The Flying Juniors
Deze morgen werden we redelijk uitgeslapen wakker. We hadden toch een acht-tal uurtjes kunnen slapen en voelden ons goed! We trokken de gordijnen open en een flauw zonnetje scheen door het licht nevelige wolkendek. Hmmm het zou kunnen lukken vandaag dachten we, tenminste als het alu onderdeel in orde zou komen. We checkten de meteo update van David en daarin stond dat we buien mochten verwachten met onweer boven land. VTSS ( Hat Yai) zou dus een moeilijke opgave worden, maar we kregen een green-amber code omdat er mogelijkheden genoeg waren om uit te wijken naar vliegveldjes die tegen de kust lagen, waar de kans op slecht weer veel minder was!
Om kwart over negen kregen we een telefoontje van de dame van de handling. Zij wist ons te vertellen dat er materiaal was gevonden en dat ze bezig waren met de constructie van de eivormige plaat die ik nodig had om de air-intake box aan de fuel servo te bevestigen. Het was wel een plaat van 3mm dikte ipv de plaat van 1.8mm maar dat was natuurlijk geen slechte zaak! Hoe dikker, hoe steviger en hoe minder kans op scheuren natuurlijk!
Omstreeks 10h lokale tijd kwamen we op de luchthaven aan en konden we ons weer zonder problemen naar airside begeven. De drukkende warmte was terug te voelen en in de verte zag ik al wat grijze wolken hangen.... David had weer gelijk!
Kort nadien kwam die vriendelijke technieker met twee nieuwe platen af, en jawel, ze waren als twee druppels water zoals de originele!!!! Ik sprong een gat in de lucht! Terwijl Vince alle materiaal mooi in de vlieger stak, begon ik met het monteren van de plaat en airbox. Er moest nog een run-up gebeuren omdat de olie en filter waren ververst. De motor ging vlotjes in gang en alles bleek normaal na een kleine tien min draaien.
We konden terug de motorkappen monteren en we begaven ons naar de loge van de handling waar we de laatste voorbereidingen deden voor onze vlucht richting Hat Yai.
Rond de middag kregen we groen licht voor de start-up en kon Vince aan zijn eerste vlucht in het Flying Juniors team beginnen... en het ging er ene worden dat hij van zen leven niet meer zal vergeten...
We gingen sowiezo "Low level" vliegen omdat de wolken te hoog zaten die dag, we gingen er nooit boven geraken. De take-off verliep vlot maar al na ongeveer 1000 voet kwamen we in een bui terecht. We vroegen om voorlopig op 1000 voet te blijven vliegen en dat werd gelukkig toegestaan. Toen we de kust naderden klaarde het weer wat op en konden we naar 2500 voet klimmen. Tijdens die klim kreeg ik opeens een knipperend lichtje op onze display voor de motorinstrumenten in het oog.... De linkse tank gaf 0 liter aan ipv 150.... gelukkig zit er nog een extra vlottertje in dat aangeeft wanneer we echt met een lage hoeveelheid fuel zouden zitten...dus de conclusie was snel gemaakt dat het ofwel aan het instrument of sensor moest liggen. Ik deed een reset van de display maar de hoeveelheid bleef op 0 liter staan. Ok, dit was natuurlijk terug onaangenaam maar zeker geen showstopper. We weten hoeveel het toestel verbruikt en sowiezo houden we dat " old fashion way" op papier bij voor het geval dat we dingen tegenkomen zoals nu . Terug de concentratie op de vlucht want het zag er grijzer en grijzer uit en de stormscope gaf aan dat we inderdaad naar slechter weer toevlogen.
Het radiocontact was er, maar de luchtverkeersleiders spreken hier een bijna onverstaanbaar Engels. Toen we een paar keer een metar vroegen voor onze eindbestemming werd dit gewoon niet begrepen! De volgende uren waren de zwaarste uit men afgelopen tien jaar als private pilot... Het weer werd slechter en slechter en we moesten enorm rondvliegen om de ergste buien te ontwijken. Op een bepaald moment zijn we moeten zakken naar 800 voet om" clear of clouds" te blijven en zaten we in de striemende regen. Voordeel was wel dat we een gratis "planewash" kregen zonder dat we de spons ter hand moesten nemen laat staan een zeemvel :-) Het toestel begon meer en meer te blinken! Hoe dan ook, we zaten nu in deze hel en we moesten er zien uit te raken ook. De I-Pod werd terug aangekoppeld en ik probeerde men gedachten wat te verzetten op men favoriet nummer "sitting in the morning sun" al was "have you ever seen the rain" van CCR meer van toepassing geweest natuurlijk! Tussendoor konden Vince en ik nog eens lachen en beseften we dat we aan het avontuur van ons leven bezig waren. Ik gaf Vince het roer in handen en hij blijkt een redelijk natuurtalent te zijn in wat betreft " straight and level" vliegen en "avoid en below" ! Zo kon ik even relaxen en de opties bekijken voor een eventuele uitwijking. We kregen daar de meest onwaarschijnlijke taferelen te zien die moeder natuur ons voorschotelde en we keken elkaar af en toe stilzwijgend aan...
Land kwam in zicht en we konden contact leggen met onze bestemming en daaruit bleek dat er een zwaar onweer boven en rond het veld woedde. We hoorden een ander toestel die zijn approach afbrak door het slechte weer en besloten om uit te wijken naar een veldje dicht in de buurt die in onze GPS stond. We konden de frequentie bemachtigen en contact leggen. Het Engels was enorm dramatisch en de kaartjes van het vliegveld ontbraken ons ook! Het werd dus improviseren en op een bepaald moment bepaalden wij hoe we ons circuit gingen vliegen en de controller stemde ermee in... een omgekeerde wereld blijkbaar...
We begaven ons richting right hand downwind voor RW 31 op Songkhla (VTSH) airfield. Ik deed naar mijn mening een normale approach en het was vechten tegen een wind die een goeie 20 graden full cross stond met gusts. Op short final heb ik nog een kleine "snok" aan de stick moeten geven omdat de bomen wel heel dichtbij kwamen, blijkbaar was een steile nadering meer aangewezen...
We vielen zachtjes uit de lucht en we waren opgelucht! We stonden aan de grond en het toestel kon nog worden hergebruikt ook! Een groot succes na de vlucht van vandaag! Toen begon ons op te vallen dat er, buiten een helikopter, eigenlijk geen enkel ander toestel was te zien en in de verte doken verschillende mannetjes in militair uniform op... Het ging toch niet waar zijn zeker... Toen we uitstapten en ons naar de toren begaven werd onze vrees duidelijk... we stonden op een militair veld! En dat moet je nu net niet doen met een buitenlands geregistreerd experimenteel toestel... Engels konden ze daar ook niet maar we kregen het telefoon nummer van de handling agent die me vertelde dat we op 18km van ons doel stonden! Ze vroeg ons om daar te blijven tot zij er aankwam om de situatie uit te leggen. We begaven ons richting ons toestel om het klaar te maken voor een overnachting in slecht weer. Ondertussen kwam onze handling agent ter plaatse en kon ze de situatie uitklaren met de overste van het vliegveld. Wij waren blijkbaar nog maar het tweede klein vliegerke ooit die daar voet aan de grond heeft gezet! Terug een mijlpaal voor The Flying Juniors als was het eentje met een wrang gevoel. We kregen de toestemming om morgenvroeg te vertrekken naar de internationale luchthaven verderop. Ok, mission toch min of meer volbracht vandaag en we reden mee met onze handling agent naar ons hotel waar we de film van vandaag nog eens afspeelden en er toch al iets meer mee konden lachen.
We brachten ook het thuisfront op de hoogte want die lieve mensen hadden ook doodsangsten uitgestaan toen ze de live tracker van 2500 voet naar 800 zagen gaan en omgekeerd!
Anyway, eind goed, al goed voor vandaag en morgen was de eerste stap ons toestel op de juiste luchthaven krijgen en vooral hopen op beter weer!!!!
zal vervolgd worden....
groetjes
The Flying Juniors
maandag 27 september 2010
zondag 26 september
Hallo iedereen!
Ik werd deze morgen niet gewekt door men wekker maar door een telefoontje rond kwart voor acht lokale tijd! Aan de lijn had ik een enthousiaste Vince die net was aangekomen op de internationale luchthaven van Bangkok. Hij ging een bus nemen richting ons hotel en zou daar binnen het uur aankomen. Aflossing van de wacht! En zo was het!!! Een uurtje later volgde er een hartelijk weerzien in de lobby van het hotel. De planning van vandaag was om het toestel te voorzien van een volledige check-up en klaar te stomen voor de vlucht van morgen. Nadat Vince de hotelkamer had goedgekeurd ( met terug veel dank aan Evy van Jetair!!!!) spraken we af met de handling agent op de luchthaven. We liepen daar terug zeer vlotjes binnen en werden met de crewbus naar ons toestel gebracht. We hadden nog een emmer nodig voor de afvalolie en ons vat bestelde olie natuurlijk, maar nog geen vijf minuten later stond alles bij onze gevleugelde troetel! De werkzaamheden konden beginnen. Ik maakte Vince wat wegwijs in het toestel en hij nam dan ook de taak op zich om de binnenkant eens grondig te herschikken alsook de canopy eens goed te kuisen. Ik liet terwijl de olie af en wisselde de oliefilter... Het enige nadeel was terug de grote hitte op de apron. Het zweet liep tot in onze schoenen...
Maar dat was niets vergeleken met het koude zweet dat over men rug liep toen ik de air intake box bekeek... De plaat waar de box mee aan de fuelservo vastzit was volledig gebarsten. Een vitaal onderdeel natuurlijk. Terug een enorme tegenslag. Na de demontage van die plaat begonnen we naar oplossingen te zoeken. Een plaatselijke mekanieker kwam erbij en hij wist te vertellen dat er in de stad een "metal shop" was waar ze de maandag morgen wel zo een plaat konden namaken. En net daar zijn ze in Thailand goed in, in dingen namaken! Die man was zo vriendelijk om die taak op zich te nemen en we mochten een telefoontje verwachtende zijn maandag rond half tien! Ik heb er meteen twee besteld, je weet maar nooit. Het was al een stuk in de namiddag toen we terug in ons hotel aankwamen. We bekeken verder de route want die zag er niet zo simpel uit door het vele slechte weer op onze weg. Omdat we ook niet door de FIR van Viëtnam mogen is het niet haalbaar om in één keer naar de Filipijnen te vliegen. We besloten dan maar om de maandagmiddag richting Hat Yai ( VTSS) te vliegen en zo al vier uur van de route in te korten. De reparaties zouden toch tot de middag duren. We genoten nog van een goeie maaltijd en besloten om vroeg onder de wol te kruipen want het ging een lange zware dag worden... En buiten was het aan het onweren dat het niet meer normaal was... hopelijk is dit weer morgen voorbij dacht ik nog voor men ogen toevielen......
to be continued....
Ik werd deze morgen niet gewekt door men wekker maar door een telefoontje rond kwart voor acht lokale tijd! Aan de lijn had ik een enthousiaste Vince die net was aangekomen op de internationale luchthaven van Bangkok. Hij ging een bus nemen richting ons hotel en zou daar binnen het uur aankomen. Aflossing van de wacht! En zo was het!!! Een uurtje later volgde er een hartelijk weerzien in de lobby van het hotel. De planning van vandaag was om het toestel te voorzien van een volledige check-up en klaar te stomen voor de vlucht van morgen. Nadat Vince de hotelkamer had goedgekeurd ( met terug veel dank aan Evy van Jetair!!!!) spraken we af met de handling agent op de luchthaven. We liepen daar terug zeer vlotjes binnen en werden met de crewbus naar ons toestel gebracht. We hadden nog een emmer nodig voor de afvalolie en ons vat bestelde olie natuurlijk, maar nog geen vijf minuten later stond alles bij onze gevleugelde troetel! De werkzaamheden konden beginnen. Ik maakte Vince wat wegwijs in het toestel en hij nam dan ook de taak op zich om de binnenkant eens grondig te herschikken alsook de canopy eens goed te kuisen. Ik liet terwijl de olie af en wisselde de oliefilter... Het enige nadeel was terug de grote hitte op de apron. Het zweet liep tot in onze schoenen...
Maar dat was niets vergeleken met het koude zweet dat over men rug liep toen ik de air intake box bekeek... De plaat waar de box mee aan de fuelservo vastzit was volledig gebarsten. Een vitaal onderdeel natuurlijk. Terug een enorme tegenslag. Na de demontage van die plaat begonnen we naar oplossingen te zoeken. Een plaatselijke mekanieker kwam erbij en hij wist te vertellen dat er in de stad een "metal shop" was waar ze de maandag morgen wel zo een plaat konden namaken. En net daar zijn ze in Thailand goed in, in dingen namaken! Die man was zo vriendelijk om die taak op zich te nemen en we mochten een telefoontje verwachtende zijn maandag rond half tien! Ik heb er meteen twee besteld, je weet maar nooit. Het was al een stuk in de namiddag toen we terug in ons hotel aankwamen. We bekeken verder de route want die zag er niet zo simpel uit door het vele slechte weer op onze weg. Omdat we ook niet door de FIR van Viëtnam mogen is het niet haalbaar om in één keer naar de Filipijnen te vliegen. We besloten dan maar om de maandagmiddag richting Hat Yai ( VTSS) te vliegen en zo al vier uur van de route in te korten. De reparaties zouden toch tot de middag duren. We genoten nog van een goeie maaltijd en besloten om vroeg onder de wol te kruipen want het ging een lange zware dag worden... En buiten was het aan het onweren dat het niet meer normaal was... hopelijk is dit weer morgen voorbij dacht ik nog voor men ogen toevielen......
to be continued....
zaterdag 25 september 2010
Zaterdag 25 september
Hallo iedereen!!!
Vandaag was het de dag dat het moest gebeuren, de "vlucht" vanuit Kolkatta naar Bangkok!!!
In alle opzichten was het vandaag een speciale dag, ene die beslist vol stress en emotie ging zitten door de verschillende factoren zoals het weer, de motor en natuurlijk ook voorlopig de laatste vlucht van Bart. Hij neemt deze nacht een lijnvlucht terug naar België....
Deze morgen liep de wekker al om kwart over vier af! Snel een douche nemen en naar de Lobby om de kosten van de afgelopen dagen af te rekenen. De taxi stond klaar en we kwamen rond kwart over vijf op de luchthaven aan. Het was de bedoeling om zeker om zeven uur airborne te zijn om nog voor het donker in Bangkok te kunnen landen. We voelden ons beiden gespannen en onzeker van wat de vlucht zou brengen vandaag... Bart bleef even wachten in de terminal met alle bagage terwijl ik terug mee ging met iemand van de handling richting briefing office en meteo. Het was terug in dat zelfde muffe gebouw onder de toren. De vochtigheidsgraad en temperatuur was daar zo hoog dat de muren afbladerden en dat je zou denken dat je in de kleedkamer van een Turks stoombad bent terechtgekomen! Ze probeerden in die kamer wat verfrissing te brengen door drie van die oude ventilatoren aan het plafond te laten draaien. Aan de kleur van de aanvalsboorden van de schoepen te zien leek het alsof ze al draaiden van in de tijd dat de Engelsen in India de plak zwaaiden... Toen ik daar rond de tafel zat om wat handtekeningen te zetten op wel 10 formulieren vroeg ik me bij mezelf af hoe lang de levensduur van een computer hier zou zijn met die vochtigheid...
En toen begon het terug... de verwarring van hoelang we daar nu stonden op de apron, waarom we waren teruggekeerd en dan nog het vliegplan dat manueel moest worden opgemaakt met zo een paars blaadje ertussen om door te printen... Ik voelde de vertraging al weer boven ons hoofd hangen. Toen ik onze dikke handlingsman een rood plastieken zakje uit zen tas zag halen begon ik helemaal te zweten. Daarin zat er een stapel geld van ongeveer een goeie tien cm hoog! Ik voelde de bui al hangen, dat ging hier geld kosten om zolang op Kolkatta te staan... Gelukkig was er maar een goeie vijf milimeter geld nodig van dat stapeltje om alles te betalen en konden we de meteobriefing gaan ophalen. Die briefing was niet echt gelijk aan de duidelijke briefing die we van David krijgen. Wetende dat we David zijn briefing voor honderd procent kunnen vertrouwen beslisten we om ervoor te gaan!
Het duurde terug een hele tijd tegen dat we aan airside stonden en de bus konden nemen naar ons toestel! We waren blij te zien dat de Spirit nog mooi op haar plaatsje stond en dat de cover die over het toestel lag, de vele onweders goed had doorstaan!
Het moest natuurlijk allemaal snel gaan en Bart zette zich klaar om de start-up te vragen terwijl ik de walk around deed en nog eens de motorkap afnam om te checken of we geen "waterschade" geleden hadden! Alles zag er goed uit en rond tien over zeven lokaal konden we de motor starten. De taxi ging vlot en de motor bleek geen kuren te hebben, fingers crossed!!! De take-off verliep traag maar vlot en zoals David had gezegd waren er tijdens het eerste deel over land inderdaad buien en onweders! Onze stormscope kwam goed van pas om alles netjes te ontwijken en richting zee te vliegen. Er hing een gespannen sfeer in de cockpit en de parameters van de motor werden enorm goed in het oog gehouden. We vlogen constant met de elektrische fuelpomp aan om de druk hoog te houden en zo vapour lock te voorkomen. Alle parameters bleven mooi constant waardoor we beslisten om de grote oversteek van de Bengaalse golf te wagen, eentje van een uur of zeven over water waarbij we langs Bangladesh en Myanmar vlogen. We verloren al snel VHF contact met Calcutta en moesten om het half uur een telefoontje plegen met de sat phone naar Calcutta radar,iets wat wonderwel goed verliep! Het eerste anderhalf uur verliep met wat stress door het weer en motor maar dan klaarde de hemel op en zaten we op 9000 voet in het zonnetje. De canopy werd deels afgeplakt met de kaarten die we niet meer nodig hadden en pilot in command Bart mocht aan zen rustpauze beginnen. Ik nam de controls over en sloot men ipod aan op men headset. "Sitting in the morning sun" van Otis Redding liet ik zoals gewoonlijk spelen en er gingen verschillende emoties door me heen daar boven zee. De vier dagen durende stress van " zouden de problemen met de motor van de baan zijn..." en natuurlijk ook de voorlopige laatste vlucht met men makker Bart! Wat zal het raar doen hem niet meer naast me te hebben in de cockpit! Dit alles deed me dan ook terugdenken aan men geliefden die thuis zitten en het lijntje van de tracker volgen. Goh wat een avontuur toch waar we aan bezig zijn! Na een uur of vier vliegen verlieten we het luchtruim van India en belden we met Rangoon Radar, iets dat ook veel vlotter verliep dan gedacht! We mochten mooi verder vliegen en moesten enkel de waypoints rapporteren. Sommige lagen meer dan 250 NM uit elkaar. Het was dus een vluchtje met weinig radiowerk. Na zeven en een half uur vliegen kregen we de prachtige kust van Myanmar in het vizier en belden we een laatste keer met Rangoon radar om DWI VOR te rapporteren. We mochten meteen Bangkok contacteren en de laatste rechte lijn richting Don Muang Airport inzetten! Het landschap dat onder ons doorschoot was werkelijk adembenemend en de nodige foto's werden getrokken! De luchtverkeersleiding verliep heel vlot en we kregen runway 21 right for landing! We kregen terug mooie vectors tussen het andere verkeer in en Bart maakte een juweeltje van een landing! Een mooie afsluiter van zijn twee weken durende avontuur met de Spirit! De ontvangst was hartelijk en enorm vlotjes. We konden even bekomen in de loge van de private terminal en daar moesten we dan ook afscheid nemen want Bart moest richting nieuwe luchthaven om zijn vlucht te halen. Bij deze: Makker, ik ga je missen!!! We hebben de afgelopen twee weken weer de meest onwaarschijnlijke avonturen meegemaakt, waar we op het moment zelf niet echt mee konden lachen maar dat komt zeker in de toekomst!!! Ik hoop je ergens in Engeland terug te zien om samen de laatste etappe richting Ebos te vliegen!!! En dan sluiten we in schoonheid het hoofdstuk Flying Juniors af!!!!!
Morgenochtend komt Vince aan en zullen we een dag onderhoudswerken inlassen aan het toestel. Maandag vliegen we dan richting Filipijnen!!!
To be continued.....
Groetjes van de The Flying Juniors
Vandaag was het de dag dat het moest gebeuren, de "vlucht" vanuit Kolkatta naar Bangkok!!!
In alle opzichten was het vandaag een speciale dag, ene die beslist vol stress en emotie ging zitten door de verschillende factoren zoals het weer, de motor en natuurlijk ook voorlopig de laatste vlucht van Bart. Hij neemt deze nacht een lijnvlucht terug naar België....
Deze morgen liep de wekker al om kwart over vier af! Snel een douche nemen en naar de Lobby om de kosten van de afgelopen dagen af te rekenen. De taxi stond klaar en we kwamen rond kwart over vijf op de luchthaven aan. Het was de bedoeling om zeker om zeven uur airborne te zijn om nog voor het donker in Bangkok te kunnen landen. We voelden ons beiden gespannen en onzeker van wat de vlucht zou brengen vandaag... Bart bleef even wachten in de terminal met alle bagage terwijl ik terug mee ging met iemand van de handling richting briefing office en meteo. Het was terug in dat zelfde muffe gebouw onder de toren. De vochtigheidsgraad en temperatuur was daar zo hoog dat de muren afbladerden en dat je zou denken dat je in de kleedkamer van een Turks stoombad bent terechtgekomen! Ze probeerden in die kamer wat verfrissing te brengen door drie van die oude ventilatoren aan het plafond te laten draaien. Aan de kleur van de aanvalsboorden van de schoepen te zien leek het alsof ze al draaiden van in de tijd dat de Engelsen in India de plak zwaaiden... Toen ik daar rond de tafel zat om wat handtekeningen te zetten op wel 10 formulieren vroeg ik me bij mezelf af hoe lang de levensduur van een computer hier zou zijn met die vochtigheid...
En toen begon het terug... de verwarring van hoelang we daar nu stonden op de apron, waarom we waren teruggekeerd en dan nog het vliegplan dat manueel moest worden opgemaakt met zo een paars blaadje ertussen om door te printen... Ik voelde de vertraging al weer boven ons hoofd hangen. Toen ik onze dikke handlingsman een rood plastieken zakje uit zen tas zag halen begon ik helemaal te zweten. Daarin zat er een stapel geld van ongeveer een goeie tien cm hoog! Ik voelde de bui al hangen, dat ging hier geld kosten om zolang op Kolkatta te staan... Gelukkig was er maar een goeie vijf milimeter geld nodig van dat stapeltje om alles te betalen en konden we de meteobriefing gaan ophalen. Die briefing was niet echt gelijk aan de duidelijke briefing die we van David krijgen. Wetende dat we David zijn briefing voor honderd procent kunnen vertrouwen beslisten we om ervoor te gaan!
Het duurde terug een hele tijd tegen dat we aan airside stonden en de bus konden nemen naar ons toestel! We waren blij te zien dat de Spirit nog mooi op haar plaatsje stond en dat de cover die over het toestel lag, de vele onweders goed had doorstaan!
Het moest natuurlijk allemaal snel gaan en Bart zette zich klaar om de start-up te vragen terwijl ik de walk around deed en nog eens de motorkap afnam om te checken of we geen "waterschade" geleden hadden! Alles zag er goed uit en rond tien over zeven lokaal konden we de motor starten. De taxi ging vlot en de motor bleek geen kuren te hebben, fingers crossed!!! De take-off verliep traag maar vlot en zoals David had gezegd waren er tijdens het eerste deel over land inderdaad buien en onweders! Onze stormscope kwam goed van pas om alles netjes te ontwijken en richting zee te vliegen. Er hing een gespannen sfeer in de cockpit en de parameters van de motor werden enorm goed in het oog gehouden. We vlogen constant met de elektrische fuelpomp aan om de druk hoog te houden en zo vapour lock te voorkomen. Alle parameters bleven mooi constant waardoor we beslisten om de grote oversteek van de Bengaalse golf te wagen, eentje van een uur of zeven over water waarbij we langs Bangladesh en Myanmar vlogen. We verloren al snel VHF contact met Calcutta en moesten om het half uur een telefoontje plegen met de sat phone naar Calcutta radar,iets wat wonderwel goed verliep! Het eerste anderhalf uur verliep met wat stress door het weer en motor maar dan klaarde de hemel op en zaten we op 9000 voet in het zonnetje. De canopy werd deels afgeplakt met de kaarten die we niet meer nodig hadden en pilot in command Bart mocht aan zen rustpauze beginnen. Ik nam de controls over en sloot men ipod aan op men headset. "Sitting in the morning sun" van Otis Redding liet ik zoals gewoonlijk spelen en er gingen verschillende emoties door me heen daar boven zee. De vier dagen durende stress van " zouden de problemen met de motor van de baan zijn..." en natuurlijk ook de voorlopige laatste vlucht met men makker Bart! Wat zal het raar doen hem niet meer naast me te hebben in de cockpit! Dit alles deed me dan ook terugdenken aan men geliefden die thuis zitten en het lijntje van de tracker volgen. Goh wat een avontuur toch waar we aan bezig zijn! Na een uur of vier vliegen verlieten we het luchtruim van India en belden we met Rangoon Radar, iets dat ook veel vlotter verliep dan gedacht! We mochten mooi verder vliegen en moesten enkel de waypoints rapporteren. Sommige lagen meer dan 250 NM uit elkaar. Het was dus een vluchtje met weinig radiowerk. Na zeven en een half uur vliegen kregen we de prachtige kust van Myanmar in het vizier en belden we een laatste keer met Rangoon radar om DWI VOR te rapporteren. We mochten meteen Bangkok contacteren en de laatste rechte lijn richting Don Muang Airport inzetten! Het landschap dat onder ons doorschoot was werkelijk adembenemend en de nodige foto's werden getrokken! De luchtverkeersleiding verliep heel vlot en we kregen runway 21 right for landing! We kregen terug mooie vectors tussen het andere verkeer in en Bart maakte een juweeltje van een landing! Een mooie afsluiter van zijn twee weken durende avontuur met de Spirit! De ontvangst was hartelijk en enorm vlotjes. We konden even bekomen in de loge van de private terminal en daar moesten we dan ook afscheid nemen want Bart moest richting nieuwe luchthaven om zijn vlucht te halen. Bij deze: Makker, ik ga je missen!!! We hebben de afgelopen twee weken weer de meest onwaarschijnlijke avonturen meegemaakt, waar we op het moment zelf niet echt mee konden lachen maar dat komt zeker in de toekomst!!! Ik hoop je ergens in Engeland terug te zien om samen de laatste etappe richting Ebos te vliegen!!! En dan sluiten we in schoonheid het hoofdstuk Flying Juniors af!!!!!
Morgenochtend komt Vince aan en zullen we een dag onderhoudswerken inlassen aan het toestel. Maandag vliegen we dan richting Filipijnen!!!
To be continued.....
Groetjes van de The Flying Juniors
vrijdag 24 september 2010
Onze bewogen terugkeer dinsdag naar Kolkata ligt nog vers in het geheugen. Het was een voorzorgslanding om na te gaan wat de signalen waren die de motor en de instrumenten ons wilden vertellen. Het was jammer dan te moeten lezen in/op bepaalde media dat de Flying Juniors een noodlanding hebben gemaakt. Zeker als we zelf nog bijvoorbeeld met een journalist hebben gesproken en letterlijk gezegd hebben ‘het was dus een voorzorgslanding, geen noodlanding”. Dag nadien “noodlanding” als krantenkop. Sensatie verkoopt natuurlijk.
Gelukkig heeft Raf in “Raf & Alexandra” op JOE FM deze ochtend daar nog eens een melding over gemaakt. Raf die zelf ook vliegt, kon haarfijn uitleggen wat het verschil is.
Iedere avond hebben we contact gehouden met David Dehenauw, onze meteoroloog die ons vanuit België zijn voorspelling en advies voor de volgende dag doorstuurt. Drie keer op rij was het code ‘oranje’ en/of ‘rood’. Het zou maar dom zijn om het advies van deze weerman, die Steve Fosset begeleid heeft op zijn non-stop vlucht met de luchtballon, naast ons neer te leggen.
Drie dagen op rij vastzitten in Kolkata is geen zegen. In een stad als Dubai of Bangkok kun je je nog bezighouden met allerhande toeristische en culturele activiteiten. Kolkata heeft ook een rijke geschiedenis als voormalige hoofdstad van India en de Britse kolonisering. Daardoor heb je een aantal monumentale gebouwen die opgericht werden in die periode. Daarom hebben we de eerste dag een rit gemaakt van een 6-tal uur in en rond de stad. De Victoria Memorial, die zo uit Londen geplukt kon zijn. Het huis van Moeder Theresa, waar ze al die jaren goed werk geleverd heeft, is ook een ‘landmark’ in de stad. Een rit doorheen de armere gedeelten laat toch een indruk op je na. De wirwar van auto’s, fietsen en tuk tuk’s in ongestructureerde stijl temidden van alle tweevoeters. Het levert wel kleurrijke en pakkende taferelen op, al die straatverkopers, mensen die zich buiten wassen, mensen die slapen, mensen die volharden voor een beter leven. Het doet ons denken aan het goede doel dat wij steunen met dit project en hopelijk kunnen hierdoor heel wat kinderen via de organisatie Amade moreel en financieel ondersteunen. Het laatste wat we bezochten tijdens die middag waren 2 Hindoeïstische tempels. Het regende buiten, en de schoenen moesten uit om het terrein en de tempel te betreden. Even verstand op nul zetten en met de voeten door de plassen en in de voetstappen van anderen, en achteraf goed terug afwassen uiteraard. De tempel zelf was buiten mooier dan binnen. Het was binnenin een witte leeg gebouw, een open ruimte. De tweede tempel lag aan de Ganges, waardoor we de typische taferelen konden aanschouwen die zo gekend zijn bij deze rivier. Mensen die zich wassen, zich religieus baden, en ook overledenen worden hierin gelegd (maar dat hebben we niet gezien hier).
De rest van de tijd in Calcutta brachten we in het hotel door, batterijen opladen, de was en de plas doen, en constant in contact blijven met Jetex voor de komende week gezien er heel wat te veranderen was omwille van een uitblijvende toestemming om over Vietnam en China te vliegen. Daardoor moeten we nu 2 extra stops inlassen en wordt het programma uiteraard ook alweer 2 dagen langer. We plaatsen spoedig een geüpdate route op de website!
Het weer voor morgen ziet er goed uit, vanavond krijgen we een ultieme voorspelling van David om te horen of het een ‘green/amber’ wordt of niet. We lopen hier alvast de muren op in het hotel en kunnen niet anders dan verlangen naar een volgende vlucht…
Behalve dat het voor ons niet gemakkelijk is, zijn er achter de schermen ook nog heel wat mensen die ook flexibel moeten omspringen met ons schema. Daarbij denken we vooral aan Jetex die onze Flight Support regelt (landingsrechten, vluchtplannen, overvliegvergunningen, etc.) en Jetair die ons bijstaat voor de hotels (met name Nicole Dequeker van Jetair Specialists en Evy De Temmerman van Jetair). Grote dank aan deze mensen, want dat neemt iedere dag heel wat last van onze schouders!
Tot morgen!
The Flying Juniors
Gelukkig heeft Raf in “Raf & Alexandra” op JOE FM deze ochtend daar nog eens een melding over gemaakt. Raf die zelf ook vliegt, kon haarfijn uitleggen wat het verschil is.
Iedere avond hebben we contact gehouden met David Dehenauw, onze meteoroloog die ons vanuit België zijn voorspelling en advies voor de volgende dag doorstuurt. Drie keer op rij was het code ‘oranje’ en/of ‘rood’. Het zou maar dom zijn om het advies van deze weerman, die Steve Fosset begeleid heeft op zijn non-stop vlucht met de luchtballon, naast ons neer te leggen.
Drie dagen op rij vastzitten in Kolkata is geen zegen. In een stad als Dubai of Bangkok kun je je nog bezighouden met allerhande toeristische en culturele activiteiten. Kolkata heeft ook een rijke geschiedenis als voormalige hoofdstad van India en de Britse kolonisering. Daardoor heb je een aantal monumentale gebouwen die opgericht werden in die periode. Daarom hebben we de eerste dag een rit gemaakt van een 6-tal uur in en rond de stad. De Victoria Memorial, die zo uit Londen geplukt kon zijn. Het huis van Moeder Theresa, waar ze al die jaren goed werk geleverd heeft, is ook een ‘landmark’ in de stad. Een rit doorheen de armere gedeelten laat toch een indruk op je na. De wirwar van auto’s, fietsen en tuk tuk’s in ongestructureerde stijl temidden van alle tweevoeters. Het levert wel kleurrijke en pakkende taferelen op, al die straatverkopers, mensen die zich buiten wassen, mensen die slapen, mensen die volharden voor een beter leven. Het doet ons denken aan het goede doel dat wij steunen met dit project en hopelijk kunnen hierdoor heel wat kinderen via de organisatie Amade moreel en financieel ondersteunen. Het laatste wat we bezochten tijdens die middag waren 2 Hindoeïstische tempels. Het regende buiten, en de schoenen moesten uit om het terrein en de tempel te betreden. Even verstand op nul zetten en met de voeten door de plassen en in de voetstappen van anderen, en achteraf goed terug afwassen uiteraard. De tempel zelf was buiten mooier dan binnen. Het was binnenin een witte leeg gebouw, een open ruimte. De tweede tempel lag aan de Ganges, waardoor we de typische taferelen konden aanschouwen die zo gekend zijn bij deze rivier. Mensen die zich wassen, zich religieus baden, en ook overledenen worden hierin gelegd (maar dat hebben we niet gezien hier).
De rest van de tijd in Calcutta brachten we in het hotel door, batterijen opladen, de was en de plas doen, en constant in contact blijven met Jetex voor de komende week gezien er heel wat te veranderen was omwille van een uitblijvende toestemming om over Vietnam en China te vliegen. Daardoor moeten we nu 2 extra stops inlassen en wordt het programma uiteraard ook alweer 2 dagen langer. We plaatsen spoedig een geüpdate route op de website!
Het weer voor morgen ziet er goed uit, vanavond krijgen we een ultieme voorspelling van David om te horen of het een ‘green/amber’ wordt of niet. We lopen hier alvast de muren op in het hotel en kunnen niet anders dan verlangen naar een volgende vlucht…
Behalve dat het voor ons niet gemakkelijk is, zijn er achter de schermen ook nog heel wat mensen die ook flexibel moeten omspringen met ons schema. Daarbij denken we vooral aan Jetex die onze Flight Support regelt (landingsrechten, vluchtplannen, overvliegvergunningen, etc.) en Jetair die ons bijstaat voor de hotels (met name Nicole Dequeker van Jetair Specialists en Evy De Temmerman van Jetair). Grote dank aan deze mensen, want dat neemt iedere dag heel wat last van onze schouders!
Tot morgen!
The Flying Juniors
Abonneren op:
Posts (Atom)