Hallo iedereen!
Deze morgen waren we terug vroeg uit de veren en was de stress van de dag voordien min of meer vergeten! We werden opgehaald door de dame van de handling in de lobby van ons hotel. Tijdens de rit werd duidelijk dat het weer goed ging meezitten voor ons kort vluchtje van de militaire basis naar de internationale luchthaven van Hat Yai. We konden er al meer mee lachen dan de dag voordien dat we moeten "plooien" zijn op een steenworp van onze bestemming...
Aangekomen op de basis werden we vriendelijk onthaald door de hoogste in rang, al had hij meer oog voor de knappe dame van de handling, wat een geluk was voor ons natuurlijk! Toen we het toestel klaar maakten voor vertrek kwamen allerlei militairen foto's nemen bij het toestel, de sfeer zat er goed in en we wisten nu wel zeker dat we geen verdere problemen zouden hebben om daar weg te raken. Nog snel een paar foto's getrokken met de commandant en we konden onze start- up vragen. Terug was het Engels allesbehalve maar we konden toch de QNH verstaan alsook de runway in gebruik. We kregen de 13 voor departure. Toen we de backtrack deden naar het begin van de piste besefte ik toch dat het de korste runway van onze ganse trip ging worden en was gelukkig dat we toch niet al te zwaar geladen waren, want de bomen en die berg ietwat verderop waren nog aan het bekomen van de approach van gisterenavond...
We kregen een take-off clearance, of dat meenden we toch verstaan te hebben, en deden een short field take-off. Ons machientje ging vlotjes de lucht in en het was direkt genieten van de prachtige natuur en gebergtes. Gisteren hadden we dit niet opgemerkt. De CTR van VTSH grensde aan de CTR van VTSS en we konden zonder al te veel problemen Hat Yai approach oproepen die ons direkt een straight-in gaven voor runway 26. Het werd dus een kort vluchtje met een hartelijk onthaal in Hat Yai waar we konden parkeren naast een helikopter. De tweede dame van de handling was daar al ter plaatse en we konden vlotjes tanken en het toestel inspecteren. Het probleem met de fuel sensor kon ik niet oplossen. Waarschijnlijk is het de elektronica die het signaal van de probe moet omvormen tot een leesbaar gegeven naar het display toe. Maar zoals in een vorig blogbericht geschreven, dit is voor ons geen probleem om de vluchten verder aan te vatten.
De nieuwe gemonteerde plaat zag er ook goed uit en we konden de motorkappen terug monteren en het toestel klaarmaken voor een verblijf aldaar.
We konden toch niet meer vertrekken door het slechte weer dat in aantocht was en we begaven ons terug richting hotel om met David het verdere verloop van de reis te bespreken.
Uit de ondervinding en de interpretatie van de weerberichten van David Dehenauw weten we nu ondertussen met wel 200% zekerheid dat we dan ook maar geen enkel ogenblik moeten twijfelen aan zijn kennis! En als ik ooit nog eens iemand hoor klagen over één van zijn weerberichten, wel, dan neem ik die persoon graag eens mee in onze Spirit doorheen het Moesson seizoen hier in deze streken. Ik weet wel zeker dat de twijfel snel zal wegvloeien....
De rest van de dag spendeerden Vince en ik in de kamer en deden we wat updates van foto's en blog zodat het thuisfront ook ten volle betrokken is en kan meegenieten van onze avonturen!
Het is leuk te lezen dat er zoveel mensen ons steunen en moed inspreken!!! Ook de input van de schooltjes op het gastenboek is zeer leuk om te volgen!!! Van hieruit dus nog eens een hele dikke merci aan iedereen!!!!
Vele groetjes
Vince en Anthony
woensdag 29 september 2010
dinsdag 28 september 2010
Maandag 27 september, de hel van Thailand
Hallo beste supporters!
Deze morgen werden we redelijk uitgeslapen wakker. We hadden toch een acht-tal uurtjes kunnen slapen en voelden ons goed! We trokken de gordijnen open en een flauw zonnetje scheen door het licht nevelige wolkendek. Hmmm het zou kunnen lukken vandaag dachten we, tenminste als het alu onderdeel in orde zou komen. We checkten de meteo update van David en daarin stond dat we buien mochten verwachten met onweer boven land. VTSS ( Hat Yai) zou dus een moeilijke opgave worden, maar we kregen een green-amber code omdat er mogelijkheden genoeg waren om uit te wijken naar vliegveldjes die tegen de kust lagen, waar de kans op slecht weer veel minder was!
Om kwart over negen kregen we een telefoontje van de dame van de handling. Zij wist ons te vertellen dat er materiaal was gevonden en dat ze bezig waren met de constructie van de eivormige plaat die ik nodig had om de air-intake box aan de fuel servo te bevestigen. Het was wel een plaat van 3mm dikte ipv de plaat van 1.8mm maar dat was natuurlijk geen slechte zaak! Hoe dikker, hoe steviger en hoe minder kans op scheuren natuurlijk!
Omstreeks 10h lokale tijd kwamen we op de luchthaven aan en konden we ons weer zonder problemen naar airside begeven. De drukkende warmte was terug te voelen en in de verte zag ik al wat grijze wolken hangen.... David had weer gelijk!
Kort nadien kwam die vriendelijke technieker met twee nieuwe platen af, en jawel, ze waren als twee druppels water zoals de originele!!!! Ik sprong een gat in de lucht! Terwijl Vince alle materiaal mooi in de vlieger stak, begon ik met het monteren van de plaat en airbox. Er moest nog een run-up gebeuren omdat de olie en filter waren ververst. De motor ging vlotjes in gang en alles bleek normaal na een kleine tien min draaien.
We konden terug de motorkappen monteren en we begaven ons naar de loge van de handling waar we de laatste voorbereidingen deden voor onze vlucht richting Hat Yai.
Rond de middag kregen we groen licht voor de start-up en kon Vince aan zijn eerste vlucht in het Flying Juniors team beginnen... en het ging er ene worden dat hij van zen leven niet meer zal vergeten...
We gingen sowiezo "Low level" vliegen omdat de wolken te hoog zaten die dag, we gingen er nooit boven geraken. De take-off verliep vlot maar al na ongeveer 1000 voet kwamen we in een bui terecht. We vroegen om voorlopig op 1000 voet te blijven vliegen en dat werd gelukkig toegestaan. Toen we de kust naderden klaarde het weer wat op en konden we naar 2500 voet klimmen. Tijdens die klim kreeg ik opeens een knipperend lichtje op onze display voor de motorinstrumenten in het oog.... De linkse tank gaf 0 liter aan ipv 150.... gelukkig zit er nog een extra vlottertje in dat aangeeft wanneer we echt met een lage hoeveelheid fuel zouden zitten...dus de conclusie was snel gemaakt dat het ofwel aan het instrument of sensor moest liggen. Ik deed een reset van de display maar de hoeveelheid bleef op 0 liter staan. Ok, dit was natuurlijk terug onaangenaam maar zeker geen showstopper. We weten hoeveel het toestel verbruikt en sowiezo houden we dat " old fashion way" op papier bij voor het geval dat we dingen tegenkomen zoals nu . Terug de concentratie op de vlucht want het zag er grijzer en grijzer uit en de stormscope gaf aan dat we inderdaad naar slechter weer toevlogen.
Het radiocontact was er, maar de luchtverkeersleiders spreken hier een bijna onverstaanbaar Engels. Toen we een paar keer een metar vroegen voor onze eindbestemming werd dit gewoon niet begrepen! De volgende uren waren de zwaarste uit men afgelopen tien jaar als private pilot... Het weer werd slechter en slechter en we moesten enorm rondvliegen om de ergste buien te ontwijken. Op een bepaald moment zijn we moeten zakken naar 800 voet om" clear of clouds" te blijven en zaten we in de striemende regen. Voordeel was wel dat we een gratis "planewash" kregen zonder dat we de spons ter hand moesten nemen laat staan een zeemvel :-) Het toestel begon meer en meer te blinken! Hoe dan ook, we zaten nu in deze hel en we moesten er zien uit te raken ook. De I-Pod werd terug aangekoppeld en ik probeerde men gedachten wat te verzetten op men favoriet nummer "sitting in the morning sun" al was "have you ever seen the rain" van CCR meer van toepassing geweest natuurlijk! Tussendoor konden Vince en ik nog eens lachen en beseften we dat we aan het avontuur van ons leven bezig waren. Ik gaf Vince het roer in handen en hij blijkt een redelijk natuurtalent te zijn in wat betreft " straight and level" vliegen en "avoid en below" ! Zo kon ik even relaxen en de opties bekijken voor een eventuele uitwijking. We kregen daar de meest onwaarschijnlijke taferelen te zien die moeder natuur ons voorschotelde en we keken elkaar af en toe stilzwijgend aan...
Land kwam in zicht en we konden contact leggen met onze bestemming en daaruit bleek dat er een zwaar onweer boven en rond het veld woedde. We hoorden een ander toestel die zijn approach afbrak door het slechte weer en besloten om uit te wijken naar een veldje dicht in de buurt die in onze GPS stond. We konden de frequentie bemachtigen en contact leggen. Het Engels was enorm dramatisch en de kaartjes van het vliegveld ontbraken ons ook! Het werd dus improviseren en op een bepaald moment bepaalden wij hoe we ons circuit gingen vliegen en de controller stemde ermee in... een omgekeerde wereld blijkbaar...
We begaven ons richting right hand downwind voor RW 31 op Songkhla (VTSH) airfield. Ik deed naar mijn mening een normale approach en het was vechten tegen een wind die een goeie 20 graden full cross stond met gusts. Op short final heb ik nog een kleine "snok" aan de stick moeten geven omdat de bomen wel heel dichtbij kwamen, blijkbaar was een steile nadering meer aangewezen...
We vielen zachtjes uit de lucht en we waren opgelucht! We stonden aan de grond en het toestel kon nog worden hergebruikt ook! Een groot succes na de vlucht van vandaag! Toen begon ons op te vallen dat er, buiten een helikopter, eigenlijk geen enkel ander toestel was te zien en in de verte doken verschillende mannetjes in militair uniform op... Het ging toch niet waar zijn zeker... Toen we uitstapten en ons naar de toren begaven werd onze vrees duidelijk... we stonden op een militair veld! En dat moet je nu net niet doen met een buitenlands geregistreerd experimenteel toestel... Engels konden ze daar ook niet maar we kregen het telefoon nummer van de handling agent die me vertelde dat we op 18km van ons doel stonden! Ze vroeg ons om daar te blijven tot zij er aankwam om de situatie uit te leggen. We begaven ons richting ons toestel om het klaar te maken voor een overnachting in slecht weer. Ondertussen kwam onze handling agent ter plaatse en kon ze de situatie uitklaren met de overste van het vliegveld. Wij waren blijkbaar nog maar het tweede klein vliegerke ooit die daar voet aan de grond heeft gezet! Terug een mijlpaal voor The Flying Juniors als was het eentje met een wrang gevoel. We kregen de toestemming om morgenvroeg te vertrekken naar de internationale luchthaven verderop. Ok, mission toch min of meer volbracht vandaag en we reden mee met onze handling agent naar ons hotel waar we de film van vandaag nog eens afspeelden en er toch al iets meer mee konden lachen.
We brachten ook het thuisfront op de hoogte want die lieve mensen hadden ook doodsangsten uitgestaan toen ze de live tracker van 2500 voet naar 800 zagen gaan en omgekeerd!
Anyway, eind goed, al goed voor vandaag en morgen was de eerste stap ons toestel op de juiste luchthaven krijgen en vooral hopen op beter weer!!!!
zal vervolgd worden....
groetjes
The Flying Juniors
Deze morgen werden we redelijk uitgeslapen wakker. We hadden toch een acht-tal uurtjes kunnen slapen en voelden ons goed! We trokken de gordijnen open en een flauw zonnetje scheen door het licht nevelige wolkendek. Hmmm het zou kunnen lukken vandaag dachten we, tenminste als het alu onderdeel in orde zou komen. We checkten de meteo update van David en daarin stond dat we buien mochten verwachten met onweer boven land. VTSS ( Hat Yai) zou dus een moeilijke opgave worden, maar we kregen een green-amber code omdat er mogelijkheden genoeg waren om uit te wijken naar vliegveldjes die tegen de kust lagen, waar de kans op slecht weer veel minder was!
Om kwart over negen kregen we een telefoontje van de dame van de handling. Zij wist ons te vertellen dat er materiaal was gevonden en dat ze bezig waren met de constructie van de eivormige plaat die ik nodig had om de air-intake box aan de fuel servo te bevestigen. Het was wel een plaat van 3mm dikte ipv de plaat van 1.8mm maar dat was natuurlijk geen slechte zaak! Hoe dikker, hoe steviger en hoe minder kans op scheuren natuurlijk!
Omstreeks 10h lokale tijd kwamen we op de luchthaven aan en konden we ons weer zonder problemen naar airside begeven. De drukkende warmte was terug te voelen en in de verte zag ik al wat grijze wolken hangen.... David had weer gelijk!
Kort nadien kwam die vriendelijke technieker met twee nieuwe platen af, en jawel, ze waren als twee druppels water zoals de originele!!!! Ik sprong een gat in de lucht! Terwijl Vince alle materiaal mooi in de vlieger stak, begon ik met het monteren van de plaat en airbox. Er moest nog een run-up gebeuren omdat de olie en filter waren ververst. De motor ging vlotjes in gang en alles bleek normaal na een kleine tien min draaien.
We konden terug de motorkappen monteren en we begaven ons naar de loge van de handling waar we de laatste voorbereidingen deden voor onze vlucht richting Hat Yai.
Rond de middag kregen we groen licht voor de start-up en kon Vince aan zijn eerste vlucht in het Flying Juniors team beginnen... en het ging er ene worden dat hij van zen leven niet meer zal vergeten...
We gingen sowiezo "Low level" vliegen omdat de wolken te hoog zaten die dag, we gingen er nooit boven geraken. De take-off verliep vlot maar al na ongeveer 1000 voet kwamen we in een bui terecht. We vroegen om voorlopig op 1000 voet te blijven vliegen en dat werd gelukkig toegestaan. Toen we de kust naderden klaarde het weer wat op en konden we naar 2500 voet klimmen. Tijdens die klim kreeg ik opeens een knipperend lichtje op onze display voor de motorinstrumenten in het oog.... De linkse tank gaf 0 liter aan ipv 150.... gelukkig zit er nog een extra vlottertje in dat aangeeft wanneer we echt met een lage hoeveelheid fuel zouden zitten...dus de conclusie was snel gemaakt dat het ofwel aan het instrument of sensor moest liggen. Ik deed een reset van de display maar de hoeveelheid bleef op 0 liter staan. Ok, dit was natuurlijk terug onaangenaam maar zeker geen showstopper. We weten hoeveel het toestel verbruikt en sowiezo houden we dat " old fashion way" op papier bij voor het geval dat we dingen tegenkomen zoals nu . Terug de concentratie op de vlucht want het zag er grijzer en grijzer uit en de stormscope gaf aan dat we inderdaad naar slechter weer toevlogen.
Het radiocontact was er, maar de luchtverkeersleiders spreken hier een bijna onverstaanbaar Engels. Toen we een paar keer een metar vroegen voor onze eindbestemming werd dit gewoon niet begrepen! De volgende uren waren de zwaarste uit men afgelopen tien jaar als private pilot... Het weer werd slechter en slechter en we moesten enorm rondvliegen om de ergste buien te ontwijken. Op een bepaald moment zijn we moeten zakken naar 800 voet om" clear of clouds" te blijven en zaten we in de striemende regen. Voordeel was wel dat we een gratis "planewash" kregen zonder dat we de spons ter hand moesten nemen laat staan een zeemvel :-) Het toestel begon meer en meer te blinken! Hoe dan ook, we zaten nu in deze hel en we moesten er zien uit te raken ook. De I-Pod werd terug aangekoppeld en ik probeerde men gedachten wat te verzetten op men favoriet nummer "sitting in the morning sun" al was "have you ever seen the rain" van CCR meer van toepassing geweest natuurlijk! Tussendoor konden Vince en ik nog eens lachen en beseften we dat we aan het avontuur van ons leven bezig waren. Ik gaf Vince het roer in handen en hij blijkt een redelijk natuurtalent te zijn in wat betreft " straight and level" vliegen en "avoid en below" ! Zo kon ik even relaxen en de opties bekijken voor een eventuele uitwijking. We kregen daar de meest onwaarschijnlijke taferelen te zien die moeder natuur ons voorschotelde en we keken elkaar af en toe stilzwijgend aan...
Land kwam in zicht en we konden contact leggen met onze bestemming en daaruit bleek dat er een zwaar onweer boven en rond het veld woedde. We hoorden een ander toestel die zijn approach afbrak door het slechte weer en besloten om uit te wijken naar een veldje dicht in de buurt die in onze GPS stond. We konden de frequentie bemachtigen en contact leggen. Het Engels was enorm dramatisch en de kaartjes van het vliegveld ontbraken ons ook! Het werd dus improviseren en op een bepaald moment bepaalden wij hoe we ons circuit gingen vliegen en de controller stemde ermee in... een omgekeerde wereld blijkbaar...
We begaven ons richting right hand downwind voor RW 31 op Songkhla (VTSH) airfield. Ik deed naar mijn mening een normale approach en het was vechten tegen een wind die een goeie 20 graden full cross stond met gusts. Op short final heb ik nog een kleine "snok" aan de stick moeten geven omdat de bomen wel heel dichtbij kwamen, blijkbaar was een steile nadering meer aangewezen...
We vielen zachtjes uit de lucht en we waren opgelucht! We stonden aan de grond en het toestel kon nog worden hergebruikt ook! Een groot succes na de vlucht van vandaag! Toen begon ons op te vallen dat er, buiten een helikopter, eigenlijk geen enkel ander toestel was te zien en in de verte doken verschillende mannetjes in militair uniform op... Het ging toch niet waar zijn zeker... Toen we uitstapten en ons naar de toren begaven werd onze vrees duidelijk... we stonden op een militair veld! En dat moet je nu net niet doen met een buitenlands geregistreerd experimenteel toestel... Engels konden ze daar ook niet maar we kregen het telefoon nummer van de handling agent die me vertelde dat we op 18km van ons doel stonden! Ze vroeg ons om daar te blijven tot zij er aankwam om de situatie uit te leggen. We begaven ons richting ons toestel om het klaar te maken voor een overnachting in slecht weer. Ondertussen kwam onze handling agent ter plaatse en kon ze de situatie uitklaren met de overste van het vliegveld. Wij waren blijkbaar nog maar het tweede klein vliegerke ooit die daar voet aan de grond heeft gezet! Terug een mijlpaal voor The Flying Juniors als was het eentje met een wrang gevoel. We kregen de toestemming om morgenvroeg te vertrekken naar de internationale luchthaven verderop. Ok, mission toch min of meer volbracht vandaag en we reden mee met onze handling agent naar ons hotel waar we de film van vandaag nog eens afspeelden en er toch al iets meer mee konden lachen.
We brachten ook het thuisfront op de hoogte want die lieve mensen hadden ook doodsangsten uitgestaan toen ze de live tracker van 2500 voet naar 800 zagen gaan en omgekeerd!
Anyway, eind goed, al goed voor vandaag en morgen was de eerste stap ons toestel op de juiste luchthaven krijgen en vooral hopen op beter weer!!!!
zal vervolgd worden....
groetjes
The Flying Juniors
maandag 27 september 2010
zondag 26 september
Hallo iedereen!
Ik werd deze morgen niet gewekt door men wekker maar door een telefoontje rond kwart voor acht lokale tijd! Aan de lijn had ik een enthousiaste Vince die net was aangekomen op de internationale luchthaven van Bangkok. Hij ging een bus nemen richting ons hotel en zou daar binnen het uur aankomen. Aflossing van de wacht! En zo was het!!! Een uurtje later volgde er een hartelijk weerzien in de lobby van het hotel. De planning van vandaag was om het toestel te voorzien van een volledige check-up en klaar te stomen voor de vlucht van morgen. Nadat Vince de hotelkamer had goedgekeurd ( met terug veel dank aan Evy van Jetair!!!!) spraken we af met de handling agent op de luchthaven. We liepen daar terug zeer vlotjes binnen en werden met de crewbus naar ons toestel gebracht. We hadden nog een emmer nodig voor de afvalolie en ons vat bestelde olie natuurlijk, maar nog geen vijf minuten later stond alles bij onze gevleugelde troetel! De werkzaamheden konden beginnen. Ik maakte Vince wat wegwijs in het toestel en hij nam dan ook de taak op zich om de binnenkant eens grondig te herschikken alsook de canopy eens goed te kuisen. Ik liet terwijl de olie af en wisselde de oliefilter... Het enige nadeel was terug de grote hitte op de apron. Het zweet liep tot in onze schoenen...
Maar dat was niets vergeleken met het koude zweet dat over men rug liep toen ik de air intake box bekeek... De plaat waar de box mee aan de fuelservo vastzit was volledig gebarsten. Een vitaal onderdeel natuurlijk. Terug een enorme tegenslag. Na de demontage van die plaat begonnen we naar oplossingen te zoeken. Een plaatselijke mekanieker kwam erbij en hij wist te vertellen dat er in de stad een "metal shop" was waar ze de maandag morgen wel zo een plaat konden namaken. En net daar zijn ze in Thailand goed in, in dingen namaken! Die man was zo vriendelijk om die taak op zich te nemen en we mochten een telefoontje verwachtende zijn maandag rond half tien! Ik heb er meteen twee besteld, je weet maar nooit. Het was al een stuk in de namiddag toen we terug in ons hotel aankwamen. We bekeken verder de route want die zag er niet zo simpel uit door het vele slechte weer op onze weg. Omdat we ook niet door de FIR van Viëtnam mogen is het niet haalbaar om in één keer naar de Filipijnen te vliegen. We besloten dan maar om de maandagmiddag richting Hat Yai ( VTSS) te vliegen en zo al vier uur van de route in te korten. De reparaties zouden toch tot de middag duren. We genoten nog van een goeie maaltijd en besloten om vroeg onder de wol te kruipen want het ging een lange zware dag worden... En buiten was het aan het onweren dat het niet meer normaal was... hopelijk is dit weer morgen voorbij dacht ik nog voor men ogen toevielen......
to be continued....
Ik werd deze morgen niet gewekt door men wekker maar door een telefoontje rond kwart voor acht lokale tijd! Aan de lijn had ik een enthousiaste Vince die net was aangekomen op de internationale luchthaven van Bangkok. Hij ging een bus nemen richting ons hotel en zou daar binnen het uur aankomen. Aflossing van de wacht! En zo was het!!! Een uurtje later volgde er een hartelijk weerzien in de lobby van het hotel. De planning van vandaag was om het toestel te voorzien van een volledige check-up en klaar te stomen voor de vlucht van morgen. Nadat Vince de hotelkamer had goedgekeurd ( met terug veel dank aan Evy van Jetair!!!!) spraken we af met de handling agent op de luchthaven. We liepen daar terug zeer vlotjes binnen en werden met de crewbus naar ons toestel gebracht. We hadden nog een emmer nodig voor de afvalolie en ons vat bestelde olie natuurlijk, maar nog geen vijf minuten later stond alles bij onze gevleugelde troetel! De werkzaamheden konden beginnen. Ik maakte Vince wat wegwijs in het toestel en hij nam dan ook de taak op zich om de binnenkant eens grondig te herschikken alsook de canopy eens goed te kuisen. Ik liet terwijl de olie af en wisselde de oliefilter... Het enige nadeel was terug de grote hitte op de apron. Het zweet liep tot in onze schoenen...
Maar dat was niets vergeleken met het koude zweet dat over men rug liep toen ik de air intake box bekeek... De plaat waar de box mee aan de fuelservo vastzit was volledig gebarsten. Een vitaal onderdeel natuurlijk. Terug een enorme tegenslag. Na de demontage van die plaat begonnen we naar oplossingen te zoeken. Een plaatselijke mekanieker kwam erbij en hij wist te vertellen dat er in de stad een "metal shop" was waar ze de maandag morgen wel zo een plaat konden namaken. En net daar zijn ze in Thailand goed in, in dingen namaken! Die man was zo vriendelijk om die taak op zich te nemen en we mochten een telefoontje verwachtende zijn maandag rond half tien! Ik heb er meteen twee besteld, je weet maar nooit. Het was al een stuk in de namiddag toen we terug in ons hotel aankwamen. We bekeken verder de route want die zag er niet zo simpel uit door het vele slechte weer op onze weg. Omdat we ook niet door de FIR van Viëtnam mogen is het niet haalbaar om in één keer naar de Filipijnen te vliegen. We besloten dan maar om de maandagmiddag richting Hat Yai ( VTSS) te vliegen en zo al vier uur van de route in te korten. De reparaties zouden toch tot de middag duren. We genoten nog van een goeie maaltijd en besloten om vroeg onder de wol te kruipen want het ging een lange zware dag worden... En buiten was het aan het onweren dat het niet meer normaal was... hopelijk is dit weer morgen voorbij dacht ik nog voor men ogen toevielen......
to be continued....
zaterdag 25 september 2010
Zaterdag 25 september
Hallo iedereen!!!
Vandaag was het de dag dat het moest gebeuren, de "vlucht" vanuit Kolkatta naar Bangkok!!!
In alle opzichten was het vandaag een speciale dag, ene die beslist vol stress en emotie ging zitten door de verschillende factoren zoals het weer, de motor en natuurlijk ook voorlopig de laatste vlucht van Bart. Hij neemt deze nacht een lijnvlucht terug naar België....
Deze morgen liep de wekker al om kwart over vier af! Snel een douche nemen en naar de Lobby om de kosten van de afgelopen dagen af te rekenen. De taxi stond klaar en we kwamen rond kwart over vijf op de luchthaven aan. Het was de bedoeling om zeker om zeven uur airborne te zijn om nog voor het donker in Bangkok te kunnen landen. We voelden ons beiden gespannen en onzeker van wat de vlucht zou brengen vandaag... Bart bleef even wachten in de terminal met alle bagage terwijl ik terug mee ging met iemand van de handling richting briefing office en meteo. Het was terug in dat zelfde muffe gebouw onder de toren. De vochtigheidsgraad en temperatuur was daar zo hoog dat de muren afbladerden en dat je zou denken dat je in de kleedkamer van een Turks stoombad bent terechtgekomen! Ze probeerden in die kamer wat verfrissing te brengen door drie van die oude ventilatoren aan het plafond te laten draaien. Aan de kleur van de aanvalsboorden van de schoepen te zien leek het alsof ze al draaiden van in de tijd dat de Engelsen in India de plak zwaaiden... Toen ik daar rond de tafel zat om wat handtekeningen te zetten op wel 10 formulieren vroeg ik me bij mezelf af hoe lang de levensduur van een computer hier zou zijn met die vochtigheid...
En toen begon het terug... de verwarring van hoelang we daar nu stonden op de apron, waarom we waren teruggekeerd en dan nog het vliegplan dat manueel moest worden opgemaakt met zo een paars blaadje ertussen om door te printen... Ik voelde de vertraging al weer boven ons hoofd hangen. Toen ik onze dikke handlingsman een rood plastieken zakje uit zen tas zag halen begon ik helemaal te zweten. Daarin zat er een stapel geld van ongeveer een goeie tien cm hoog! Ik voelde de bui al hangen, dat ging hier geld kosten om zolang op Kolkatta te staan... Gelukkig was er maar een goeie vijf milimeter geld nodig van dat stapeltje om alles te betalen en konden we de meteobriefing gaan ophalen. Die briefing was niet echt gelijk aan de duidelijke briefing die we van David krijgen. Wetende dat we David zijn briefing voor honderd procent kunnen vertrouwen beslisten we om ervoor te gaan!
Het duurde terug een hele tijd tegen dat we aan airside stonden en de bus konden nemen naar ons toestel! We waren blij te zien dat de Spirit nog mooi op haar plaatsje stond en dat de cover die over het toestel lag, de vele onweders goed had doorstaan!
Het moest natuurlijk allemaal snel gaan en Bart zette zich klaar om de start-up te vragen terwijl ik de walk around deed en nog eens de motorkap afnam om te checken of we geen "waterschade" geleden hadden! Alles zag er goed uit en rond tien over zeven lokaal konden we de motor starten. De taxi ging vlot en de motor bleek geen kuren te hebben, fingers crossed!!! De take-off verliep traag maar vlot en zoals David had gezegd waren er tijdens het eerste deel over land inderdaad buien en onweders! Onze stormscope kwam goed van pas om alles netjes te ontwijken en richting zee te vliegen. Er hing een gespannen sfeer in de cockpit en de parameters van de motor werden enorm goed in het oog gehouden. We vlogen constant met de elektrische fuelpomp aan om de druk hoog te houden en zo vapour lock te voorkomen. Alle parameters bleven mooi constant waardoor we beslisten om de grote oversteek van de Bengaalse golf te wagen, eentje van een uur of zeven over water waarbij we langs Bangladesh en Myanmar vlogen. We verloren al snel VHF contact met Calcutta en moesten om het half uur een telefoontje plegen met de sat phone naar Calcutta radar,iets wat wonderwel goed verliep! Het eerste anderhalf uur verliep met wat stress door het weer en motor maar dan klaarde de hemel op en zaten we op 9000 voet in het zonnetje. De canopy werd deels afgeplakt met de kaarten die we niet meer nodig hadden en pilot in command Bart mocht aan zen rustpauze beginnen. Ik nam de controls over en sloot men ipod aan op men headset. "Sitting in the morning sun" van Otis Redding liet ik zoals gewoonlijk spelen en er gingen verschillende emoties door me heen daar boven zee. De vier dagen durende stress van " zouden de problemen met de motor van de baan zijn..." en natuurlijk ook de voorlopige laatste vlucht met men makker Bart! Wat zal het raar doen hem niet meer naast me te hebben in de cockpit! Dit alles deed me dan ook terugdenken aan men geliefden die thuis zitten en het lijntje van de tracker volgen. Goh wat een avontuur toch waar we aan bezig zijn! Na een uur of vier vliegen verlieten we het luchtruim van India en belden we met Rangoon Radar, iets dat ook veel vlotter verliep dan gedacht! We mochten mooi verder vliegen en moesten enkel de waypoints rapporteren. Sommige lagen meer dan 250 NM uit elkaar. Het was dus een vluchtje met weinig radiowerk. Na zeven en een half uur vliegen kregen we de prachtige kust van Myanmar in het vizier en belden we een laatste keer met Rangoon radar om DWI VOR te rapporteren. We mochten meteen Bangkok contacteren en de laatste rechte lijn richting Don Muang Airport inzetten! Het landschap dat onder ons doorschoot was werkelijk adembenemend en de nodige foto's werden getrokken! De luchtverkeersleiding verliep heel vlot en we kregen runway 21 right for landing! We kregen terug mooie vectors tussen het andere verkeer in en Bart maakte een juweeltje van een landing! Een mooie afsluiter van zijn twee weken durende avontuur met de Spirit! De ontvangst was hartelijk en enorm vlotjes. We konden even bekomen in de loge van de private terminal en daar moesten we dan ook afscheid nemen want Bart moest richting nieuwe luchthaven om zijn vlucht te halen. Bij deze: Makker, ik ga je missen!!! We hebben de afgelopen twee weken weer de meest onwaarschijnlijke avonturen meegemaakt, waar we op het moment zelf niet echt mee konden lachen maar dat komt zeker in de toekomst!!! Ik hoop je ergens in Engeland terug te zien om samen de laatste etappe richting Ebos te vliegen!!! En dan sluiten we in schoonheid het hoofdstuk Flying Juniors af!!!!!
Morgenochtend komt Vince aan en zullen we een dag onderhoudswerken inlassen aan het toestel. Maandag vliegen we dan richting Filipijnen!!!
To be continued.....
Groetjes van de The Flying Juniors
Vandaag was het de dag dat het moest gebeuren, de "vlucht" vanuit Kolkatta naar Bangkok!!!
In alle opzichten was het vandaag een speciale dag, ene die beslist vol stress en emotie ging zitten door de verschillende factoren zoals het weer, de motor en natuurlijk ook voorlopig de laatste vlucht van Bart. Hij neemt deze nacht een lijnvlucht terug naar België....
Deze morgen liep de wekker al om kwart over vier af! Snel een douche nemen en naar de Lobby om de kosten van de afgelopen dagen af te rekenen. De taxi stond klaar en we kwamen rond kwart over vijf op de luchthaven aan. Het was de bedoeling om zeker om zeven uur airborne te zijn om nog voor het donker in Bangkok te kunnen landen. We voelden ons beiden gespannen en onzeker van wat de vlucht zou brengen vandaag... Bart bleef even wachten in de terminal met alle bagage terwijl ik terug mee ging met iemand van de handling richting briefing office en meteo. Het was terug in dat zelfde muffe gebouw onder de toren. De vochtigheidsgraad en temperatuur was daar zo hoog dat de muren afbladerden en dat je zou denken dat je in de kleedkamer van een Turks stoombad bent terechtgekomen! Ze probeerden in die kamer wat verfrissing te brengen door drie van die oude ventilatoren aan het plafond te laten draaien. Aan de kleur van de aanvalsboorden van de schoepen te zien leek het alsof ze al draaiden van in de tijd dat de Engelsen in India de plak zwaaiden... Toen ik daar rond de tafel zat om wat handtekeningen te zetten op wel 10 formulieren vroeg ik me bij mezelf af hoe lang de levensduur van een computer hier zou zijn met die vochtigheid...
En toen begon het terug... de verwarring van hoelang we daar nu stonden op de apron, waarom we waren teruggekeerd en dan nog het vliegplan dat manueel moest worden opgemaakt met zo een paars blaadje ertussen om door te printen... Ik voelde de vertraging al weer boven ons hoofd hangen. Toen ik onze dikke handlingsman een rood plastieken zakje uit zen tas zag halen begon ik helemaal te zweten. Daarin zat er een stapel geld van ongeveer een goeie tien cm hoog! Ik voelde de bui al hangen, dat ging hier geld kosten om zolang op Kolkatta te staan... Gelukkig was er maar een goeie vijf milimeter geld nodig van dat stapeltje om alles te betalen en konden we de meteobriefing gaan ophalen. Die briefing was niet echt gelijk aan de duidelijke briefing die we van David krijgen. Wetende dat we David zijn briefing voor honderd procent kunnen vertrouwen beslisten we om ervoor te gaan!
Het duurde terug een hele tijd tegen dat we aan airside stonden en de bus konden nemen naar ons toestel! We waren blij te zien dat de Spirit nog mooi op haar plaatsje stond en dat de cover die over het toestel lag, de vele onweders goed had doorstaan!
Het moest natuurlijk allemaal snel gaan en Bart zette zich klaar om de start-up te vragen terwijl ik de walk around deed en nog eens de motorkap afnam om te checken of we geen "waterschade" geleden hadden! Alles zag er goed uit en rond tien over zeven lokaal konden we de motor starten. De taxi ging vlot en de motor bleek geen kuren te hebben, fingers crossed!!! De take-off verliep traag maar vlot en zoals David had gezegd waren er tijdens het eerste deel over land inderdaad buien en onweders! Onze stormscope kwam goed van pas om alles netjes te ontwijken en richting zee te vliegen. Er hing een gespannen sfeer in de cockpit en de parameters van de motor werden enorm goed in het oog gehouden. We vlogen constant met de elektrische fuelpomp aan om de druk hoog te houden en zo vapour lock te voorkomen. Alle parameters bleven mooi constant waardoor we beslisten om de grote oversteek van de Bengaalse golf te wagen, eentje van een uur of zeven over water waarbij we langs Bangladesh en Myanmar vlogen. We verloren al snel VHF contact met Calcutta en moesten om het half uur een telefoontje plegen met de sat phone naar Calcutta radar,iets wat wonderwel goed verliep! Het eerste anderhalf uur verliep met wat stress door het weer en motor maar dan klaarde de hemel op en zaten we op 9000 voet in het zonnetje. De canopy werd deels afgeplakt met de kaarten die we niet meer nodig hadden en pilot in command Bart mocht aan zen rustpauze beginnen. Ik nam de controls over en sloot men ipod aan op men headset. "Sitting in the morning sun" van Otis Redding liet ik zoals gewoonlijk spelen en er gingen verschillende emoties door me heen daar boven zee. De vier dagen durende stress van " zouden de problemen met de motor van de baan zijn..." en natuurlijk ook de voorlopige laatste vlucht met men makker Bart! Wat zal het raar doen hem niet meer naast me te hebben in de cockpit! Dit alles deed me dan ook terugdenken aan men geliefden die thuis zitten en het lijntje van de tracker volgen. Goh wat een avontuur toch waar we aan bezig zijn! Na een uur of vier vliegen verlieten we het luchtruim van India en belden we met Rangoon Radar, iets dat ook veel vlotter verliep dan gedacht! We mochten mooi verder vliegen en moesten enkel de waypoints rapporteren. Sommige lagen meer dan 250 NM uit elkaar. Het was dus een vluchtje met weinig radiowerk. Na zeven en een half uur vliegen kregen we de prachtige kust van Myanmar in het vizier en belden we een laatste keer met Rangoon radar om DWI VOR te rapporteren. We mochten meteen Bangkok contacteren en de laatste rechte lijn richting Don Muang Airport inzetten! Het landschap dat onder ons doorschoot was werkelijk adembenemend en de nodige foto's werden getrokken! De luchtverkeersleiding verliep heel vlot en we kregen runway 21 right for landing! We kregen terug mooie vectors tussen het andere verkeer in en Bart maakte een juweeltje van een landing! Een mooie afsluiter van zijn twee weken durende avontuur met de Spirit! De ontvangst was hartelijk en enorm vlotjes. We konden even bekomen in de loge van de private terminal en daar moesten we dan ook afscheid nemen want Bart moest richting nieuwe luchthaven om zijn vlucht te halen. Bij deze: Makker, ik ga je missen!!! We hebben de afgelopen twee weken weer de meest onwaarschijnlijke avonturen meegemaakt, waar we op het moment zelf niet echt mee konden lachen maar dat komt zeker in de toekomst!!! Ik hoop je ergens in Engeland terug te zien om samen de laatste etappe richting Ebos te vliegen!!! En dan sluiten we in schoonheid het hoofdstuk Flying Juniors af!!!!!
Morgenochtend komt Vince aan en zullen we een dag onderhoudswerken inlassen aan het toestel. Maandag vliegen we dan richting Filipijnen!!!
To be continued.....
Groetjes van de The Flying Juniors
vrijdag 24 september 2010
Onze bewogen terugkeer dinsdag naar Kolkata ligt nog vers in het geheugen. Het was een voorzorgslanding om na te gaan wat de signalen waren die de motor en de instrumenten ons wilden vertellen. Het was jammer dan te moeten lezen in/op bepaalde media dat de Flying Juniors een noodlanding hebben gemaakt. Zeker als we zelf nog bijvoorbeeld met een journalist hebben gesproken en letterlijk gezegd hebben ‘het was dus een voorzorgslanding, geen noodlanding”. Dag nadien “noodlanding” als krantenkop. Sensatie verkoopt natuurlijk.
Gelukkig heeft Raf in “Raf & Alexandra” op JOE FM deze ochtend daar nog eens een melding over gemaakt. Raf die zelf ook vliegt, kon haarfijn uitleggen wat het verschil is.
Iedere avond hebben we contact gehouden met David Dehenauw, onze meteoroloog die ons vanuit België zijn voorspelling en advies voor de volgende dag doorstuurt. Drie keer op rij was het code ‘oranje’ en/of ‘rood’. Het zou maar dom zijn om het advies van deze weerman, die Steve Fosset begeleid heeft op zijn non-stop vlucht met de luchtballon, naast ons neer te leggen.
Drie dagen op rij vastzitten in Kolkata is geen zegen. In een stad als Dubai of Bangkok kun je je nog bezighouden met allerhande toeristische en culturele activiteiten. Kolkata heeft ook een rijke geschiedenis als voormalige hoofdstad van India en de Britse kolonisering. Daardoor heb je een aantal monumentale gebouwen die opgericht werden in die periode. Daarom hebben we de eerste dag een rit gemaakt van een 6-tal uur in en rond de stad. De Victoria Memorial, die zo uit Londen geplukt kon zijn. Het huis van Moeder Theresa, waar ze al die jaren goed werk geleverd heeft, is ook een ‘landmark’ in de stad. Een rit doorheen de armere gedeelten laat toch een indruk op je na. De wirwar van auto’s, fietsen en tuk tuk’s in ongestructureerde stijl temidden van alle tweevoeters. Het levert wel kleurrijke en pakkende taferelen op, al die straatverkopers, mensen die zich buiten wassen, mensen die slapen, mensen die volharden voor een beter leven. Het doet ons denken aan het goede doel dat wij steunen met dit project en hopelijk kunnen hierdoor heel wat kinderen via de organisatie Amade moreel en financieel ondersteunen. Het laatste wat we bezochten tijdens die middag waren 2 Hindoeïstische tempels. Het regende buiten, en de schoenen moesten uit om het terrein en de tempel te betreden. Even verstand op nul zetten en met de voeten door de plassen en in de voetstappen van anderen, en achteraf goed terug afwassen uiteraard. De tempel zelf was buiten mooier dan binnen. Het was binnenin een witte leeg gebouw, een open ruimte. De tweede tempel lag aan de Ganges, waardoor we de typische taferelen konden aanschouwen die zo gekend zijn bij deze rivier. Mensen die zich wassen, zich religieus baden, en ook overledenen worden hierin gelegd (maar dat hebben we niet gezien hier).
De rest van de tijd in Calcutta brachten we in het hotel door, batterijen opladen, de was en de plas doen, en constant in contact blijven met Jetex voor de komende week gezien er heel wat te veranderen was omwille van een uitblijvende toestemming om over Vietnam en China te vliegen. Daardoor moeten we nu 2 extra stops inlassen en wordt het programma uiteraard ook alweer 2 dagen langer. We plaatsen spoedig een geüpdate route op de website!
Het weer voor morgen ziet er goed uit, vanavond krijgen we een ultieme voorspelling van David om te horen of het een ‘green/amber’ wordt of niet. We lopen hier alvast de muren op in het hotel en kunnen niet anders dan verlangen naar een volgende vlucht…
Behalve dat het voor ons niet gemakkelijk is, zijn er achter de schermen ook nog heel wat mensen die ook flexibel moeten omspringen met ons schema. Daarbij denken we vooral aan Jetex die onze Flight Support regelt (landingsrechten, vluchtplannen, overvliegvergunningen, etc.) en Jetair die ons bijstaat voor de hotels (met name Nicole Dequeker van Jetair Specialists en Evy De Temmerman van Jetair). Grote dank aan deze mensen, want dat neemt iedere dag heel wat last van onze schouders!
Tot morgen!
The Flying Juniors
Gelukkig heeft Raf in “Raf & Alexandra” op JOE FM deze ochtend daar nog eens een melding over gemaakt. Raf die zelf ook vliegt, kon haarfijn uitleggen wat het verschil is.
Iedere avond hebben we contact gehouden met David Dehenauw, onze meteoroloog die ons vanuit België zijn voorspelling en advies voor de volgende dag doorstuurt. Drie keer op rij was het code ‘oranje’ en/of ‘rood’. Het zou maar dom zijn om het advies van deze weerman, die Steve Fosset begeleid heeft op zijn non-stop vlucht met de luchtballon, naast ons neer te leggen.
Drie dagen op rij vastzitten in Kolkata is geen zegen. In een stad als Dubai of Bangkok kun je je nog bezighouden met allerhande toeristische en culturele activiteiten. Kolkata heeft ook een rijke geschiedenis als voormalige hoofdstad van India en de Britse kolonisering. Daardoor heb je een aantal monumentale gebouwen die opgericht werden in die periode. Daarom hebben we de eerste dag een rit gemaakt van een 6-tal uur in en rond de stad. De Victoria Memorial, die zo uit Londen geplukt kon zijn. Het huis van Moeder Theresa, waar ze al die jaren goed werk geleverd heeft, is ook een ‘landmark’ in de stad. Een rit doorheen de armere gedeelten laat toch een indruk op je na. De wirwar van auto’s, fietsen en tuk tuk’s in ongestructureerde stijl temidden van alle tweevoeters. Het levert wel kleurrijke en pakkende taferelen op, al die straatverkopers, mensen die zich buiten wassen, mensen die slapen, mensen die volharden voor een beter leven. Het doet ons denken aan het goede doel dat wij steunen met dit project en hopelijk kunnen hierdoor heel wat kinderen via de organisatie Amade moreel en financieel ondersteunen. Het laatste wat we bezochten tijdens die middag waren 2 Hindoeïstische tempels. Het regende buiten, en de schoenen moesten uit om het terrein en de tempel te betreden. Even verstand op nul zetten en met de voeten door de plassen en in de voetstappen van anderen, en achteraf goed terug afwassen uiteraard. De tempel zelf was buiten mooier dan binnen. Het was binnenin een witte leeg gebouw, een open ruimte. De tweede tempel lag aan de Ganges, waardoor we de typische taferelen konden aanschouwen die zo gekend zijn bij deze rivier. Mensen die zich wassen, zich religieus baden, en ook overledenen worden hierin gelegd (maar dat hebben we niet gezien hier).
De rest van de tijd in Calcutta brachten we in het hotel door, batterijen opladen, de was en de plas doen, en constant in contact blijven met Jetex voor de komende week gezien er heel wat te veranderen was omwille van een uitblijvende toestemming om over Vietnam en China te vliegen. Daardoor moeten we nu 2 extra stops inlassen en wordt het programma uiteraard ook alweer 2 dagen langer. We plaatsen spoedig een geüpdate route op de website!
Het weer voor morgen ziet er goed uit, vanavond krijgen we een ultieme voorspelling van David om te horen of het een ‘green/amber’ wordt of niet. We lopen hier alvast de muren op in het hotel en kunnen niet anders dan verlangen naar een volgende vlucht…
Behalve dat het voor ons niet gemakkelijk is, zijn er achter de schermen ook nog heel wat mensen die ook flexibel moeten omspringen met ons schema. Daarbij denken we vooral aan Jetex die onze Flight Support regelt (landingsrechten, vluchtplannen, overvliegvergunningen, etc.) en Jetair die ons bijstaat voor de hotels (met name Nicole Dequeker van Jetair Specialists en Evy De Temmerman van Jetair). Grote dank aan deze mensen, want dat neemt iedere dag heel wat last van onze schouders!
Tot morgen!
The Flying Juniors
dinsdag 21 september 2010
Dinsdag 21 september 2010
Een bewogen dag vandaag. Trouwens, welke is dat niet. We hadden nog tot een gat in de nacht, met een paar telefoontje om de paar uur slaap, met Jetex gecommuniceerd over de beste route. Want onze meteoroloog David had onze initieel geplande route naar Bangkok over land, via Bangladesh en Myanmar afgeraden. Wederom wegens rondzwermende CB’s als uitloper van de Moessons. Als we boven water, tenminste een 20-30 kilometer van de kust bleven, dan kregen we van David een ‘green’. We hadden dus met Jetex gewerkt aan een route over water. Negentig procent van de tijd over water, met uitzondering van het eerste en laatste uurtje. We stonden om 5u45 op, en reden om 6u15 naar de luchthaven. Daar moesten we ook weer een dozijn handtekeningen plaatsen, papieren invullen en personen zien. Ze vroegen of we wel alle pagina’s van ons vluchtmapje wilden omdat het 21 pagina’s was dat ze moesten printen. En dat zou lang duren. Euh, ja, het vluchtplan, de NOTAM’s, de weerberichten, allen zijn belangrijk uiteraard. Bijna anderhalf uur later kwamen we eindelijk aan ons toestel, waar we na de obligate checks het toestel startten met een start-up clearance. Paar keer moeten herhalen dat we ‘maar’ 2 POB hebben. We taxieden naar piste 19R die gebruikt werd voor take-off. De checks werden minutieus uitgevoerd en brachten niets abnormaal aan het licht. Het was geen blue sky, maar de wolkjes her en der vormden geen probleem. Het opstijgen verliep vlot, ondanks het immer zware gewicht door de volle tanks en de warme temperaturen waardoor het maar klimmen was aan 100-200 voet per minuut zonder de olietemperatuur onnodig de hoogte in te jagen. We klommen gestaag naar FL090 richting zee. Toen we net voorbij 8000 voet gingen en we de kustlijn kruisten, begon de motor af en toe eens te haperen, er was een onregelmatig draaien, een ruw geluid, soms een vreemde tril. We bespraken kort wat we zouden doen: met dit wrang gevoel in je achterhoofd verder vliegen over water voor een uur of acht, of, terug keren naar Calcutta. De keuze was snel gemaakt, we konden niet met een gerust hart verder vliegen wetende dat er iets niet normaal was aan - of in verband met - de motor. We hadden juist nog Calcutta Radar kunnen overtuigen dat we 8 uur konden vliegen over water zonder een HF radio aan boord te hebben. Het kon ook voor Dubai naar India, waarom niet nu van India naar Bangkok... We gaven onze ETA’s voor alle punten onderweg, gaven het nummer van onze satelliettelefoon en kregen telefoonnummers om hen op te bellen om het half uur. Maar toen dat huzarenstukje net achter de rug was moesten we dus meteen onze beslissing uitvoeren: een ‘one eighty’ terug naar Calcutta. We verklaarden een voorzorgslanding te willen uitvoeren, geen noodlanding uiteraard, en dit gewoon door middel van een directe maar normale approach op het vliegveld. We kregen radar vectors en hoogtes toebedeeld en kwamen zo terug op een final voor RWY 19L. We taxieden terug naar het deel van de luchthaven met de oude loodsen, en werden daar in een hoekje geplaatst, waar Anthony kon beginnen uitvissen wat het probleem zou kunnen zijn. Het eerste probleem was de hitte en de zon op de apron, daarvoor ging Anthony onderhandelen met iemand van Air india om het vliegtuig voor een paar uur in de loods te kunnen plaatsen, kwestie van wat uit de zon te zitten. De supervisor van de supervisor werd opgebeld en er kwam een prijs uit de bus van 3000USD voor een dagje...Met nog wat extra uitleg te geven dat we maar een klein toestel waren en dat we voor een goed doel vlogen, wilden ze er nog eens over nadenken. Het feit dat de geliefde Moeder Theresa banden had met België werd er ook nog bijgesmeten om toch maar een plaatsje in de hangar te kunnen bemachtigen.... Final call: 650USD voor zes uur... Ok het ging dus bakken worden in de zon...We zijn begonnen met het demonteren van de brandstoffilter, die zag er nog nieuw uit dus daar moest het probleem niet gezocht worden. Tenslotte hebben we het hele fuelsysteem gedemonteerd en uitgeblazen met perslucht, een werk van een paar uurtjes en toch wel delicaat. Ondertussen kwam de fuel leverancier er terug aan die een paar uur voordien besteld was om de tanks terug op te vullen, we hadden immers een 50 tal liter verbruikt en die moest terug worden aangevuld.Toen dit alles achter de rug was kon een run-up worden uitgevoerd. Deze morgen zagen we nog dat er een enorm verschil van druk was toen de mechanische fuelpomp alleen aanlag. We hadden een druk van 11 tot 16 PSI wat niet echt normaal was. Bij de run-up bleek alles normaal. De druk was nu mooi stabiel rond de 22 PSI al dan niet met de elektrische brandstofpomp aan... De motor werd mooi op bedrijfstemperatuur gebracht en het maximum toerental werd gehaald zonder verdere problemen. Alle parameters zagen er normaal uit... Na nog eens met Gill Aviation te hebben gebeld kwamen we tot het besluit dat het een combinatie kan zijn geweest van niet echt zuivere brandstof, wat vervuiling in het systeem en vapour lock.... Het zal morgen een take-off zijn met een toch wat ongerust gevoel, maar we hebben een uur de tijd over land om een soort van testvlucht uit te voeren, want hier in Calcutta vlieg je niet zomaar een paar circuitjes... Fingers crossed...
Groetjes
The Flying Juniors
Maandag 20 september 2010
Hallo iedereen! We waren alweer vroeg uit de veren vandaag! Maar dat was niet echt een probleem want we hadden wat slaap en rust kunnen inhalen door onze extra overnachting in Ahmedabad door het weer...En David had weer groot gelijk wat het item 'weather' betrof! Vandaag zag het er stukken beter uit met enkel nog zware onweders richting New Delhi maar op onze route zou het er redelijk moeten uitzien met hier en daar een bui die te ontwijken was! De mensen van de handling kregen ons zonder al te veel moeite door de security en de andere papiermolen, een glazen deur van de gloednieuwe terminal die weigerde open te gaan niet nagesproken... Maar omstreeks half negen lokale tijd kregen we onze start-up clearance en konden we het taxiën aanvatten! De take-off verliep vlotjes en we klommen terug naar FL 090! De vlucht was redelijk direkt en kruiste India van west naar oost. De eerste drie uren verliepen zo goed als vlekkeloos met mooie groene uitzichten over het Indische landschap met hier en daar een bruine rivier erdoor. Dan zagen we voor ons de soms dreigende wolken opduiken... Radiocommunicatie was ook een probleem, het was enorm moeilijk om contact te vinden en te houden met de verschillende stations, daarom werd er goed uitgeluisterd naar de overvliegende airliners om dan via hen een relay message te geven naar het grondstation. Dat lukte met mondjesmaat maar het was toch voldoende om ervoor te zorgen dat de luchtverkeersleiding min of meer wist waar de Flying Juniors zich bevonden. Dan was het nog kwestie van de regenbuien te ontwijken wat niet altijd even simpel was. Onze stormscope werd zeer goed in de gaten gehouden om er zeker van te zijn dat er zich geen CB's of dergelijke in de buurt bevonden. Een fantastische uitvinding zo een stormscope! De mensen die thuis zaten te kijken op de live tracker zullen misschien hebben opgemerkt dat we niet altijd in dezelfde richting vlogen, maar geen nood, we waren bloednuchter, het was om de buien te ontwijken! Na een goeie zeven uur vliegen kregen we eindelijk contact met Calcutta (Kolkata) radar. We hoorden op de frequentie dat het zeer druk was daar in Calcutta, dus terug aandacht geboden om er een vlotte en veilige landing van te maken! We kregen vectors voor runway 19L en even vroegen we ons af hoe de luchtverkeersleider ons tussen al die grote airliners ging krijgen...Maar het moet worden gezegd, die man heeft ons daar op een prachtige manier op final gebracht zonder dat we ook maar één keer het normale patroon verstoorden! Na de landing was het nog een lange taxi achter de Follow-Me car richting onze standplaats. Het was daar een drukte van jewelste door de vertrekkende en aankomende toestellen. Eens op onze "spot" aangekomen werden we opgewacht door een tiental Indiërs die ons vrolijk een goeie dag wilden komen zeggen. En vooral uiteraard curieus waren wie we waren en welke toestel dit was... We waren blij dat we in Calcutta waren en dat het weer al bij al nog was meegevallen. Het toestel werd terug onderworpen aan een volledige check-up en de fuel werd besteld omdat we de volgende morgen wilden instappen en wegwezen... Dat was het begin van een paar uur wachten. Er moesten weer twee vaten worden aangebracht met Avgas. Dat bleef maar duren tot we ze uiteindelijk in zicht kregen. Er moest ook nog een vrachtwagen aan te pas komen om luchtdruk in de vaten te steken zodat er getankt kon worden. Dit nam ook nog een goed half uur in beslag! Na de hele rompslomp konden we het toestel afsluiten en verzegelen, en ons naar het hotel begeven. Het was veel makkelijker om door de douane en dergelijke te geraken mits we een vlucht binnen India hadden gemaakt! Het hotel lag ook maar een vijftal min rijden van de luchthaven dus we konden ons snel douchen en klaarmaken voor een welverdiend avondmaal! Hierbij nog eens een speciaal woordje dank aan Evy van Jetair om zo flexible en last-minute ons een heel degelijke slaapplaats te helpen bezorgen! We keken al uit naar de vlucht van morgen richting Bangkok....To be continued.......
zondag 19 september 2010
Vandaag een tweede onverwachte rustdag in ons schema. Niet omdat we bij aankomst Ahmedabad zo briljant mooi vonden en daarom er wat van wilden gaan profiteren. Ook al heeft het best iets filantropisch door het straatleven en de schrijnende armoede. Reden voor de vertraging was de uitloper van de Moesson die boven centraal India hing. Gezien wij van West naar Oost moesten, ging die grote sloeber ons serieus in de weg liggen. Dat had David, onze meteoroloog, duidelijk aangegeven. We kregen geen ‘groen’ of ‘amber’ voor deze vlucht. We zitten nu eenmaal in een van de regenachtigste gebieden ter wereld. We profiteerden er van om vandaag wat slaap in te halen, want het ritme op deze tocht mag niet onderschat worden. Opstaan, douchen, snel iets eten (indien zo vroeg er al ontbijt is), naar de luchthaven, doorheen alle papierwerk, de preflight checks, het vliegen zelf, en dan alles daarna nog eens in omgekeerde volgorde bij aankomst. En sowieso is je lichaam al ontregeld door het weinige en onregelmatige eten en slapen, het tijdsverschil en de gezonde spanning die er heerst. Niettemin gingen we vandaag toch ook nog naar de luchthaven, om alle voorbereidingen voor morgen al af te handelen. Want in India neemt zoiets tijd, veel tijd. Eens je na een helse rit op de luchthaven bent toegekomen, duurt het nog een eeuwigheid eer we aan ons vliegtuig waren. We moesten met onze handelaar meespelen dat we zogezegd gingen vertrekken, waarna we dan zouden beslissen dat de vlucht niet doorging en we terug naar het hotel moesten. Anthony deed de check-up van de motor en het vliegtuig in het algemeen, het vliegtuig werd opgekuist en dan moest het belangrijkste nog komen: het leveren van de fuel. We hebben hier gelijkaardige toestanden meegemaakt zoals destijds in Libië en Egypte, waar de fuel in barrels werd geleverd, en vervolgens manueel of met een simpel luchtdruk pompje werd overgetankt. Leuk en sympathiek om zien, maar uiteraard enorm tijdrovend. Zelfs als er 8 man voor afgekomen zijn… Na een paar uur op de luchthaven gespendeerd te hebben gingen we terug naar het hotel om verder wat administratie, voorbereiding, planning en rust in te lassen. Het was nodig en deed deugd!
zaterdag 18 september 2010
Gisteren is het ons dus niet gelukt om te vertrekken vanuit Dubai. We waren initieel van plan om eventueel naar Muscat te vliegen om de trip zo een paar uur in te korten maar van Muscat kregen we te horen dat we er alleen mochten landen om te refuellen. Zo een stop neemt natuurlijk een paar uur in beslag dus dat was dan ook geen optie!De eerste stap was dan ook het verlengen van ons hotel. We logeerden in het Millenium Airport Hotel en de directie van het hotel bood ons een gratis overnachting aan! Een zeer mooi gebaar van hen!Er was dan ook nog het probleem dat we "grounded" waren door de GCAA door een papierprobleemke...We zijn gisteren morgen dus druk beginnen plannen aan het verloop van de volgende dagen. De hulp van Vince, een luchtverkeersleider te Oostende, werd ingeroepen. Hij had connecties met een manager van de ATC te Dubai, Tim Boyle. Dankzij hen kwamen we tot een oplossing en zo hadden wenog wat tijd om Dubai te bezoeken samen met een vriend van ons Michel Vandaele.We hadden maar een paar uur tijd en dus werd er een plan opgesteld om toch snel een glimp op te vangen van de meest spectaculaire gebouwen en plaatsen. Zo bezochten we de grootste shopping mall, het hoogste gebouw ter wereld (818m!) en gingen we natuurlijk naar de aangelegde palmboom met het Atlantis hotel. Daar gingen we snel eens kijken naar het grootste aquarium ter wereld, indrukwekkend!Op de terugweg werd de Burj El Arab aangedaan, een zevensterrenhotel en ook de Emirates shopping mall, met daarin een skipiste.... en dat bij een buitentemperatuur van 40 graden... In de avond bekeken we nog eens het fonteinspektakel nabij de Dubai shopping mall en werd het tijd om richting hotel te gaan, we moesten immers om half vier lokale tijd ons bedje uit voor wederom een lange dag!!!!Deze morgen vroeg werden we opgewacht aan het hotel door iemand van Jet Aviation, onze handling agent te Dubai. We moesten eerst naar de briefing office waar we onze kaarten toonden om het misverstand omtrent de papieren op te lossen. Dit ging vlotjes en we konden ons klaarmaken voor de meest moeilijke take-off van de ganse trip, ene bij een temperatuur van 33 graden en een enorme vochtigheid, waarbij we soms moeilijk door de canopy konden kijken....We belden eerst nog naar de ATC manager om uit te leggen wie en wat we waren. Die persoon was al op de hoogte gebracht door Tim dat we traag gingen klimmen en een zo direkt mogelijk route wilden richting ons eerste waypoint. En zo konden we aan onze start up beginnen...Bart was pilot in command en hij stond voor de moeilijke opgave om het toestel veilig de lucht in te krijgen. We kregen runway 12R for departure dus moesten we de 12L kruisen en dat tussen enkele enorme toestellen zoals een paar 777's van Emirates. Wat voelden we ons klein op die grote luchthaven....Het moment was aangekomen en de throttle werd vooruit geschoven. We roteerden aan 80 knopen en voelden dat de vlieger toch wel vlotjes klom volgens de omstandigheden! Yes, we waren weg richting India! Wat een avontuur terug!Het grootste deel van de vlucht verliep over water, een uurtje of zeven. We konden weer geen horizon onderscheiden dus besloten we dan maar weer om de rising sun buiten te houden en de canopy gedeeltelijk dicht te kleven met de kaartjes die we niet meer nodig hadden. Het zou terug een lange dag vliegen worden op instrumenten... Het spannendste van de vlucht was de ommetoer die we kregen van Mumbai, die leidde ons meer dan twee en een half uur om.... Met handen en voeten konden we uitleggen dat we een klein toestelletje waren met te weinig fuel aan boord voor de ommetoer en zo kregen we dan toch nog min of meer een shortcut zodat we nog anderhalf uur konden winnen. Eens land in zicht duurde het nog twee uur voor we de nadering konden inzetten naar Ahmedabad airport! Het was er zeer rustig en we kregen runway 23 for landing. Bart zette ons vliegerke zachtjes aan de grond en zo waren we aangekomen op Indisch grondgebied, terug een mijlpaal voor de Flying Juniors. Terug 10h en 6 min gevlogen!We werden opgewacht door een man of tien die vol nieuwsgierigheid keken wie of wat we waren. Er was nog een hele hoop papierwerk en er werd op wel zeer primitieve wijze een zegel aangebracht op de canopy, een stukje papier die met knutsellijm erop werd geplakt en waar er één of andere supervisor zijn krabbel opzette.. :-)Dan was er nog wat discussie hoe we de fuel moeten betalen morgenochtend. Blijkbaar moet je ze per vat van 210 liter kopen en van een half vat moeten ze niet weten natuurlijk...Het gaat weer een avontuur op zich worden om morgen vertrekkensklaar te raken en dan is er natuulijk ook nog het weer waar we rekening mee moeten houden. David stuurde al een mailtje waarin staat dat we op 20° Noorderbreedte moeten blijven om hevige onweders te vermijden...Normaal vliegen we morgen naar Calcutta, maar de onweerswolken lonken..... To be continued.....
Groeten,
The Flying Juniors
donderdag 16 september 2010
Hallo iedereen!
Deze morgen liep de wekker om kwart voor vijf lokale tijd af. Nog snel even een douche nemen en wat administratie doen en om half zes stond Tamer van Top Aviation ons op te wachten in de lobby van het Jetair hotel. Alle papierwerk verliep vlotjes en we zaten om half zeven klaar in ons vliegtuig. Daar begon het eerste probleempje al.... Toen we een start-up clearance vroegen bleek dat ons vluchtplan maar op zeven uur lokaal stond... een half uurtje vertraging dus. We wilden zo vroeg mogelijk opstijgen om de hitte te vermijden want we hadden enorm veel brandstof aan boord voor de eerste echt zware en onbekende etappe van onze reis.Na de start-up en taxi moesten we aan de holding point nog eens tien minuten wachten omdat er een toestel van Egypt air moest landen. We hadden nog twee touch and go's kunnen maken eer dat toestel aan de grond stond maar braafjes zoals we zijn hebben we gewacht. Om 07h25 konden we beginnen aan onze take-off! Anthony was pilot in command vandaag. De take-off verliep veel vlotter dan verwacht en we kregen een direct heading richting de Rode Zee. Toch bleek dat het vanaf 2000 voet zo vlot niet meer ging, mede door de hitte van het zonnetje en de zware belading natuurlijk. We klommen aan een 90 knopen om ervoor te zorgen dat de olietemperatuur niet te hoog werd. Net voor we Saudi-Arabië binnenvlogen bereikten we FL 090 en hadden we een groundspeed van een goeie 120 knopen. Veel van de horizon zagen we niet meer door het vele zand en stof en doordat de autopilot de eerste dag al was uitgevallen waren we vooral aangewezen op onze instrumenten voor de ganse dag... Vrij vermoeiend dus! Om de hitte buiten te houden plakten we de canopy bovenaan dicht, alsook de ruitjes achteraaan, om zo de hitte buiten te houden. Dit zorgde nog voor een min of meer leefbare cocoon. De air traffic control verliep enorm vlot en vriendelijk in Saudi-Arabië! We hadden ons zorgen gemaakt om niets! De controller van Jeddah Approach zou zelfs een koffie tot aan de vlieger gebracht hebben moest hij die mogelijkheid gehad hebben !!!Als er geen turbulentie is valt het goed mee om manueel te vliegen, maar boven de hete woestijn kregen we af te rekenen met zware turbulentie en was het uren vechten om het toestel min of meer op FL 090 te houden en in de juiste richting. Het was net of we zaten op een schip die een zware storm te verduren kreeg. Door in shiften te vliegen konden we wat rusten tussendoor wat het ietwat draaglijker maakte en na acht en een half uur vliegen bereikten we de Perzische Golf. Daar kregen we wat tailwind en bereikten we een groundspeed van een goeie 140 knopen.Door de opgelopen vertraging deze ochtend te Luxor, de hitte en de turbulentie kwamen we later dan verwacht aan te Dubai. Het was bijna sunset en we hebben dan radarvectors gekregen voor een nadering op de 30L. Naast ons passeerde er een Boeing 777 die natuurlijk voorrang kreeg om te landen. Een indrukwekkend zicht! De landing verliep vlekkeloos maar zoals gewoonlijk is het taxien op een groot vreemd vliegveld vrij intensief... Met wat hulp van de traffic controller die blijkbaar op de hoogte was wie we waren en wat we deden, vonden we onze parking spot. We werden daar terug opgewacht door de mensen van de handling. Bart deed de voorbereidingen in het toestel terwijl Anthony de motorkappen afnam en zen hart vasthield of alles nu nog mooi op zijn plaats zat en niets was afgebroken zoals de vorige dagen. Alles zag er ok uit en het vliegtuig werd volgetankt voor de vlucht van morgen richting India. Toen viel onze blik op het hoogteroer. De rechterkant was volledig vervormd. Net zoals je een plastieken waterfles vacuum zou zuigen. Even paniek natuurlijk, hoe was dat nu mogelijk en zou dit het einde van de trip betekenen? Anthony nam zijn mes en maakte een gaatje achteraan in het hoogteroer. We hoorden een zuigend geluid wat erop wees dat er inderdruk een onderdruk heerste vanbinnen in de elevator. Beetje bij beetje zagen we de originele vorm terug komen, een pak van ons hart! Snel werden er nog wat extra gaatjes gemaakt om dat probleem in de toekomst zeker niet meer voor te hebben. Weer een extra adrenalinestoot op techniekgebied. Tenslotte werden we nog ontvangen op het hoofdbureau van Jetex, ene van onze hoofdsponsors! Het was een leuke en aangename ontmoeting met het C-team dat dag en nacht voor ons klaarstaat om alle vluchten te organiseren en de flightplanning te maken! Na terug de nodige foto's gemaakt te hebben vertrokken we richting hotel om daar samen met Michel Vandaele, die toevallig ook in Dubai is, iets te gaan eten. Aan tafel kregen we een telefoon van Jetex met het spijtige nieuws dat de autoriteiten van India nog geen toestemming hadden gegeven om de landen in Mumbai... Wat we morgen nu zullen doen is nog een klein vraagteken maar we houden jullie allemaal op de hoogte! Na deze toch wel weer bewogen dag kruipen we uitgeput in ons bedje... we kunnen de slaap gebruiken!!!!!
Groetjes van The Flying Juniors!
woensdag 15 september 2010
En zo zijn we alweer aan dag 3 beland. Wat gaat het snel! Vandaag was het de bedoeling om een volledig nieuw luchtruim en bestemming te ontdekken: van Cyprus (Larnaca) naar Dubai! Gisteravond echter kwam de finale bevestiging van Jetex dat we geen overvliegvergunning voor Syrie konden krijgen. Dit was voor ons de enige rechstreekse manier om in Dubai te raken. Als je via het noorden Syrie wil ontwijken zit je vast door Irak en Iran. Wil je langs het zuiden onder door dan zit je vast aan Israel. Enige oplossing was dus om de vlucht via Egypte te laten verlopen, maar dan werd de vlucht te lang om in 1 trek te maken. De vlucht werd daardoor opgesplitst in een stuk Cyprus-Luxor (Egypte) vandaag, en de resterende 10u voor morgen tot Dubai.
Ook al hadden we maar een goeie 5u te vliegen, we besloten niettemin om toch om 5u40 's morgens naar het vliegveld te gaan om zo de warme temperaturen voor te zijn. We werden naar de terminal gevoerd die gebruikt werd voor staatshoofden en andere 'executive aviation', waardoor we in een op-en-top verzorgde terminal kwamen. Daar namen we ons vluchtdossier in ontvangst en trokken we richting vliegtuig. Gisteravond was de motorkap er al afgehaald voor de dagelijkse check, dus konden we vandaag snel vertrekken. Om 6u30 klaar voor opstijgen, wat vlekkeloos verliep ook al werd het snel duidelijk dat we niet snel de voetjes gingen bijeensprokkelen. Het was op dat tijdstip van de dag al 28 graden en het nam een eeuwigheid om te klimmen aan 100 voet per minuut. Meer konden we niet aan door de combinatie van ons gewicht met de buitentemperatuur. Op FL070 een kwartiertje horizontaal gebleven vooraleer verder te klimmen naar FL090. We volgden de obligatoire punten tot naast Port Said en zo verder via Cairo (met mooi zicht op de luchthaven van de hoofdstad) naar het zuiden. We moesten aan Cairo wat afwijken van het vluchtplan gezien er militaire oefeningen bezig waren. Ook eventjes contact verloren met Cairo door de afstand/hoogte waar we op vlogen maar ook dat werd vrij vlot opgelost.
Het uitzicht was prachtig op de woestijnlandschappen die Egypte rijk is, en ook de oevers van de Nijl die met haar groene kleuren en bebouwing afsteken van de dorre landschappen daarachter. Vooral de nadering van Luxor was een zalig moment om te zakken boven die rotsformaties (met de nodige turbulentie) waarna de nijl en Luxor opdook. De landing was net als in Cyprus onderhevig aan een kleine 'opstoot' bij het overschrijden van de threshold, door de warmte die het afstoot, maar verliep ook vandaag weer prima.
Bij aankomst op onze parkeerplaats stonden de mensen van Top Aviation ons op te wachten om ons heel goed bij te staan. Er was heel wat volk, die elk wel op tijd en stond foto's stond te nemen van ons toestel. Het was dan ook geen alledaagse bezoeker... We werden vlekkeloos doorheen de immigratie geloodst en naar het Jetair hotel gebracht (vlak aan de Nijl, wat een uitzicht!), waar we de vlucht voor morgen verder voorbereidden. En dat wordt een spannende vlucht!
Technisch gezien vandaag 1 klein mankementje. Bij het demonteren van de motorkap bleek dat er een bevestigingsbeugel van de mixture kabel was afgebroken. Blijkbaar heeft Murphy het op die kabel gemunt. Met wat inventiviteit hebben we dit euvel kunnen herstellen. Al is het niet gemakkelijk als er 8 man op je vingers staan te kijken... We hopen dat dergelijke problemen nu achter ons blijven voor de lange vlucht van morgen.
Ook al hadden we maar een goeie 5u te vliegen, we besloten niettemin om toch om 5u40 's morgens naar het vliegveld te gaan om zo de warme temperaturen voor te zijn. We werden naar de terminal gevoerd die gebruikt werd voor staatshoofden en andere 'executive aviation', waardoor we in een op-en-top verzorgde terminal kwamen. Daar namen we ons vluchtdossier in ontvangst en trokken we richting vliegtuig. Gisteravond was de motorkap er al afgehaald voor de dagelijkse check, dus konden we vandaag snel vertrekken. Om 6u30 klaar voor opstijgen, wat vlekkeloos verliep ook al werd het snel duidelijk dat we niet snel de voetjes gingen bijeensprokkelen. Het was op dat tijdstip van de dag al 28 graden en het nam een eeuwigheid om te klimmen aan 100 voet per minuut. Meer konden we niet aan door de combinatie van ons gewicht met de buitentemperatuur. Op FL070 een kwartiertje horizontaal gebleven vooraleer verder te klimmen naar FL090. We volgden de obligatoire punten tot naast Port Said en zo verder via Cairo (met mooi zicht op de luchthaven van de hoofdstad) naar het zuiden. We moesten aan Cairo wat afwijken van het vluchtplan gezien er militaire oefeningen bezig waren. Ook eventjes contact verloren met Cairo door de afstand/hoogte waar we op vlogen maar ook dat werd vrij vlot opgelost.
Het uitzicht was prachtig op de woestijnlandschappen die Egypte rijk is, en ook de oevers van de Nijl die met haar groene kleuren en bebouwing afsteken van de dorre landschappen daarachter. Vooral de nadering van Luxor was een zalig moment om te zakken boven die rotsformaties (met de nodige turbulentie) waarna de nijl en Luxor opdook. De landing was net als in Cyprus onderhevig aan een kleine 'opstoot' bij het overschrijden van de threshold, door de warmte die het afstoot, maar verliep ook vandaag weer prima.
Bij aankomst op onze parkeerplaats stonden de mensen van Top Aviation ons op te wachten om ons heel goed bij te staan. Er was heel wat volk, die elk wel op tijd en stond foto's stond te nemen van ons toestel. Het was dan ook geen alledaagse bezoeker... We werden vlekkeloos doorheen de immigratie geloodst en naar het Jetair hotel gebracht (vlak aan de Nijl, wat een uitzicht!), waar we de vlucht voor morgen verder voorbereidden. En dat wordt een spannende vlucht!
Technisch gezien vandaag 1 klein mankementje. Bij het demonteren van de motorkap bleek dat er een bevestigingsbeugel van de mixture kabel was afgebroken. Blijkbaar heeft Murphy het op die kabel gemunt. Met wat inventiviteit hebben we dit euvel kunnen herstellen. Al is het niet gemakkelijk als er 8 man op je vingers staan te kijken... We hopen dat dergelijke problemen nu achter ons blijven voor de lange vlucht van morgen.
dinsdag 14 september 2010
Dag 2 Corfu-Cyprus
Hallo iedereen!
Afgelopen nacht lagen we nog te denken of de problemen met de mixture definitief zouden kunnen worden opgelost. Deze morgen reden we al om 07h40 richting luchthaven om het toestel weer vliegwaardig te krijgen! We hadden een fantastische handling agent, Takis, die trouwens Nederlands sprak! Takis hielp ons waar hij maar kon en zo konden we toch rond ongeveer half tien het luchtruim kiezen richting Cyprus! De take-off verliep zonder noemenswaardige problemen en gestaag klommen we naar Flight level 110, ongeveer een 3.5 km hoogte. Na een klein half uurtje hadden we die hoogte bereikt en vlogen we aan een gemiddelde snelheid van 125 knopen groundspeed langs de prachtige en talrijke eilanden die Grienkenland rijk is... het was een adembenemend uitzicht! Het was een relaxe vlucht maar doordat de autopiloot defect is moeten we toch geconcentreerd blijven vliegen, zeker omdat we airways gebruiken en iedere afwijking van de hoogte kan worden opgemerkt door de luchtverkeersleider.
De vlucht passeerde langs Kreta, ging over Rhodos en dan was er het laatste stuk over de zee richting Cyprus! Halfweg over het eiland mochten we zakken naar 3000 voet en konden we ons beginnen klaarmaken voor de nadering en landing op Larnaca airport! We kregen een visual approach en maakten een geslaagde landing op de Griekssprekende helft van Cyprus.
Na de landing maakte Bart het toestel al klaar voor de volgende dag en kwam de fueltruck langs die de duurste AVGAS van de hele trip in ons toestel goot... een goeie 3 euro per liter en we hadden er meer dan 300 nodig... even slikken...
Anthony demonteerde de motorkap om de volledige motor, inclusief de bekabeling, te checken.
In tegenstelling tot de vorige dag kreeg Anthony geen "bijna hartaanval" en zag alles er goed uit!
De arrival hal was meer dan de moeite, we werden een drankje aangeboden en konden even uitblazen in de zetel terwijl er een taxi werd gebeld.
Hans had ons tijdens de vlucht al op de hoogte gebracht dat we geen toegang kregen tot het luchtruim van Syrië en dat we moeten omvliegen via Egypte. Dit zal ervoor zorgen dat het morgen een zware en lange vliegdag gaat worden die ons over de woestijn van Egypte en Saudi-Arabië zal brengen met tussenin de crossing van de Rode Zee. Het zal voor het eerst deze trip zijn dat we nieuw terrein zullen te zien krijgen. Maar de hitte, lang vliegen en het defect van de autopilot zal ervoor zorgen dat het een enorme uitdaging zal worden morgen!!!
Afgelopen nacht lagen we nog te denken of de problemen met de mixture definitief zouden kunnen worden opgelost. Deze morgen reden we al om 07h40 richting luchthaven om het toestel weer vliegwaardig te krijgen! We hadden een fantastische handling agent, Takis, die trouwens Nederlands sprak! Takis hielp ons waar hij maar kon en zo konden we toch rond ongeveer half tien het luchtruim kiezen richting Cyprus! De take-off verliep zonder noemenswaardige problemen en gestaag klommen we naar Flight level 110, ongeveer een 3.5 km hoogte. Na een klein half uurtje hadden we die hoogte bereikt en vlogen we aan een gemiddelde snelheid van 125 knopen groundspeed langs de prachtige en talrijke eilanden die Grienkenland rijk is... het was een adembenemend uitzicht! Het was een relaxe vlucht maar doordat de autopiloot defect is moeten we toch geconcentreerd blijven vliegen, zeker omdat we airways gebruiken en iedere afwijking van de hoogte kan worden opgemerkt door de luchtverkeersleider.
De vlucht passeerde langs Kreta, ging over Rhodos en dan was er het laatste stuk over de zee richting Cyprus! Halfweg over het eiland mochten we zakken naar 3000 voet en konden we ons beginnen klaarmaken voor de nadering en landing op Larnaca airport! We kregen een visual approach en maakten een geslaagde landing op de Griekssprekende helft van Cyprus.
Na de landing maakte Bart het toestel al klaar voor de volgende dag en kwam de fueltruck langs die de duurste AVGAS van de hele trip in ons toestel goot... een goeie 3 euro per liter en we hadden er meer dan 300 nodig... even slikken...
Anthony demonteerde de motorkap om de volledige motor, inclusief de bekabeling, te checken.
In tegenstelling tot de vorige dag kreeg Anthony geen "bijna hartaanval" en zag alles er goed uit!
De arrival hal was meer dan de moeite, we werden een drankje aangeboden en konden even uitblazen in de zetel terwijl er een taxi werd gebeld.
Hans had ons tijdens de vlucht al op de hoogte gebracht dat we geen toegang kregen tot het luchtruim van Syrië en dat we moeten omvliegen via Egypte. Dit zal ervoor zorgen dat het morgen een zware en lange vliegdag gaat worden die ons over de woestijn van Egypte en Saudi-Arabië zal brengen met tussenin de crossing van de Rode Zee. Het zal voor het eerst deze trip zijn dat we nieuw terrein zullen te zien krijgen. Maar de hitte, lang vliegen en het defect van de autopilot zal ervoor zorgen dat het een enorme uitdaging zal worden morgen!!!
Foto's van vandaag en gisteren kunt u alvast spoedig vinden op onze facebook pagina!
Dag 1: Oostende - Corfu
Het was tot zaterdag nog niet zeker dat het vliegproject, om met een zelfgebouwd eenmotorig vliegtuig de wereld rond te vliegen, ook daadwerkelijk vandaag zou van start gaan. Er was nog een struikelblok met de verzekering, wat enkel opgelost raakte door last minute het ganse tweede gedeelte van onze route nog om te gooien. Tot en met Phuket blijft alles hetzelfde, maar vanaf dan zoeken we het noordelijker om zo via Hong Kong, Japan, Alaska, Canada, de USA, Groenland en Ijsland terug te keren naar het Europese vasteland. Dit betekent minder vaak en minder lang over water, wat voor de verzekering dan wel een aanvaardbaar risico werd.
Na de trouw van onze 3e Flying Junior Hans op zaterdag, was het gisteren nog hard werken om het toestel op punt te stellen voor het vertrek. Nog eens kuisen en een laagje simonis er op, de motor nog eens laten testdraaien alsook al ons gerief klaarleggen dat we zouden meenemen. Daarbij dienden we selectief te werk gaan, om uiteraard niet te flirten met overgewicht. Heel wat diende het vliegtuig in te komen: een apothekerskastje, een overlevingspakket voor op het water, onze reddingsvlotten, zwemvesten, onze GPS apparatuur, kaarten, kledij, voeding, onderhoudsmateriaal, olie, een reserve brandstoftank, etc.
Gisteravond laat in bed, vanmorgen vroeg uit de veren. Met kleine oogjes het professionele vluchtdossier thuis afgeprint, bestaande uit 25 pagina’s met het vluchtplan, weerberichten en andere informatie, wat Jetex ons dagelijks bezorgt. Om 6u afgesproken op het vliegveld om het toestel uit de loods te halen en naar haar parkeerplaats voor de toren te brengen. Een uurtje later hadden we rendez-vous gegeven met onze familie, vrienden, sponsors en supporters voor een (tijdelijke) afscheidsdrink in het luchthavengebouw (met dank aan Belair). Het was een ideale gelegenheid om nog eens bij te praten met iedereen alsook om hen onze dank te uiten voor al de geleverde inspanningen. Wij drie, de Flying Juniors, mogen dan wel het gezicht zijn van het project, er stonden en staan tientallen mensen klaar achter de schermen met logistieke, materiele en financiële steun, zonder wie dit project nooit mogelijk was geweest.
Ons samenzijn die ochtend bouwde ook de spanning op naar het vertrek toe. Even na 8u gingen de honderdtal aanwezigen door de grenscontrole om naast ons vliegtuig te komen. We konden ons geen mooier vertrek voorstellen in hun aanwezigheid, met hun oprechte steun en enthousiasme. Bij het wegrijden van de parking om 8u30 was een indrukwekkend moment eveneens het onder het ‘eresaluut’ rijden van de brandweer, gemaakt door de waterstralen van hun wagens.
Na het opstijgen maakten we meteen een rechtse lage uitdraai om zo op lage hoogte ons eigen eresaluut aan de nog buiten staande mensen over te brengen, waarna het vliegplan werd uitgevoerd. Dat bestond uit een veertigtal punten die we moesten afvliegen doorheen België, Frankrijk (onder meer Reims, Dijon, Lyon, St. Tropez, Corsika), Italië (onder meer Elba, Rome, Brindisi) en Griekenland, om zo op onze finale bestemming in Corfu te raken.
De weersomstandigheden waren prima van Oostende tot Corfu, wat een enorme meevaller was en je zeker niet iedere dag mag verwachten.
Daarnaast hebben we twee kleine tegenslagen gehad op technisch vlak. De automatische piloot is boven Italië uitgevallen en krijgen we niet meer aan de praat. We gaan nu kijken om een nieuwe automatische piloot naar Hong Kong opgestuurd te krijgen om die er daar in te installeren. Daarnaast ondervonden we tijdens de vlucht dat het regelen van het brandstofmengsel niet naar behoren liep. De Fuelflow was rond de 38 liter wat stukken meer was dan tijdens de testvluchten. Ook tijdens de daling bleek dat de EGT waarden enorm hoog werden wat wilde zeggen dat het mengsel veel te arm stond. Het full rich zetten van de mixture bleek geen effect meer te hebben... we voelden de bui al hangen. We konden zelfs de motor niet meer stilleggen. Bij het demonteren van de motorkappen bleek dat de kabel van de mixture afgebroken was! Na improvisatie en veel demonteerwerk hebben we het probleem al kunnen verhelpen. morgen nog een paar uur werk en normaal gezien kunnen we vertrekken!
Ook tof was de formatievlucht met Thomas, Tim en Manuel die ons in de Cirrus nabij Reims vervoegden om zo wat luchtfoto’s te kunnen nemen.
Morgenvroeg plannen we nog een tweetal uren nodig te hebben om het onverwachte technische onderhoud af te werken, waarna we rond 10u wensen te vertrekken naar Cyprus.
Tot morgen!
The Flying Juniors
Abonneren op:
Posts (Atom)