Maandag 27 september, de hel van Thailand

Hallo beste supporters!
Deze morgen werden we redelijk uitgeslapen wakker. We hadden toch een acht-tal uurtjes kunnen slapen en voelden ons goed! We trokken de gordijnen open en een flauw zonnetje scheen door het licht nevelige wolkendek. Hmmm het zou kunnen lukken vandaag dachten we, tenminste als het alu onderdeel in orde zou komen. We checkten de meteo update van David en daarin stond dat we buien mochten verwachten met onweer boven land. VTSS ( Hat Yai) zou dus een moeilijke opgave worden, maar we kregen een green-amber code omdat er mogelijkheden genoeg waren om uit te wijken naar vliegveldjes die tegen de kust lagen, waar de kans op slecht weer veel minder was!

Om kwart over negen kregen we een telefoontje van de dame van de handling. Zij wist ons te vertellen dat er materiaal was gevonden en dat ze bezig waren met de constructie van de eivormige plaat die ik nodig had om de air-intake box aan de fuel servo te bevestigen. Het was wel een plaat van 3mm dikte ipv de plaat van 1.8mm maar dat was natuurlijk geen slechte zaak! Hoe dikker, hoe steviger en hoe minder kans op scheuren natuurlijk!
Omstreeks 10h lokale tijd kwamen we op de luchthaven aan en konden we ons weer zonder problemen naar airside begeven. De drukkende warmte was terug te voelen en in de verte zag ik al wat grijze wolken hangen.... David had weer gelijk!
Kort nadien kwam die vriendelijke technieker met twee nieuwe platen af, en jawel, ze waren als twee druppels water zoals de originele!!!! Ik sprong een gat in de lucht! Terwijl Vince alle materiaal mooi in de vlieger stak, begon ik met het monteren van de plaat en airbox. Er moest nog een run-up gebeuren omdat de olie en filter waren ververst. De motor ging vlotjes in gang en alles bleek normaal na een kleine tien min draaien.
We konden terug de motorkappen monteren en we begaven ons naar de loge van de handling waar we de laatste voorbereidingen deden voor onze vlucht richting Hat Yai.
Rond de middag kregen we groen licht voor de start-up en kon Vince aan zijn eerste vlucht in het Flying Juniors team beginnen... en het ging er ene worden dat hij van zen leven niet meer zal vergeten...
We gingen sowiezo "Low level" vliegen omdat de wolken te hoog zaten die dag, we gingen er nooit boven geraken. De take-off verliep vlot maar al na ongeveer 1000 voet kwamen we in een bui terecht. We vroegen om voorlopig op 1000 voet te blijven vliegen en dat werd gelukkig toegestaan. Toen we de kust naderden klaarde het weer wat op en konden we naar 2500 voet klimmen. Tijdens die klim kreeg ik opeens een knipperend lichtje op onze display voor de motorinstrumenten in het oog.... De linkse tank gaf 0 liter aan ipv 150.... gelukkig zit er nog een extra vlottertje in dat aangeeft wanneer we echt met een lage hoeveelheid fuel zouden zitten...dus de conclusie was snel gemaakt dat het ofwel aan het instrument of sensor moest liggen. Ik deed een reset van de display maar de hoeveelheid bleef op 0 liter staan. Ok, dit was natuurlijk terug onaangenaam maar zeker geen showstopper. We weten hoeveel het toestel verbruikt en sowiezo houden we dat " old fashion way" op papier bij voor het geval dat we dingen tegenkomen zoals nu . Terug de concentratie op de vlucht want het zag er grijzer en grijzer uit en de stormscope gaf aan dat we inderdaad naar slechter weer toevlogen.
Het radiocontact was er, maar de luchtverkeersleiders spreken hier een bijna onverstaanbaar Engels. Toen we een paar keer een metar vroegen voor onze eindbestemming werd dit gewoon niet begrepen! De volgende uren waren de zwaarste uit men afgelopen tien jaar als private pilot... Het weer werd slechter en slechter en we moesten enorm rondvliegen om de ergste buien te ontwijken. Op een bepaald moment zijn we moeten zakken naar 800 voet om" clear of clouds" te blijven en zaten we in de striemende regen. Voordeel was wel dat we een gratis "planewash" kregen zonder dat we de spons ter hand moesten nemen laat staan een zeemvel :-) Het toestel begon meer en meer te blinken! Hoe dan ook, we zaten nu in deze hel en we moesten er zien uit te raken ook. De I-Pod werd terug aangekoppeld en ik probeerde men gedachten wat te verzetten op men favoriet nummer "sitting in the morning sun" al was "have you ever seen the rain" van CCR meer van toepassing geweest natuurlijk! Tussendoor konden Vince en ik nog eens lachen en beseften we dat we aan het avontuur van ons leven bezig waren. Ik gaf Vince het roer in handen en hij blijkt een redelijk natuurtalent te zijn in wat betreft " straight and level" vliegen en "avoid en below" ! Zo kon ik even relaxen en de opties bekijken voor een eventuele uitwijking. We kregen daar de meest onwaarschijnlijke taferelen te zien die moeder natuur ons voorschotelde en we keken elkaar af en toe stilzwijgend aan...
Land kwam in zicht en we konden contact leggen met onze bestemming en daaruit bleek dat er een zwaar onweer boven en rond het veld woedde. We hoorden een ander toestel die zijn approach afbrak door het slechte weer en besloten om uit te wijken naar een veldje dicht in de buurt die in onze GPS stond. We konden de frequentie bemachtigen en contact leggen. Het Engels was enorm dramatisch en de kaartjes van het vliegveld ontbraken ons ook! Het werd dus improviseren en op een bepaald moment bepaalden wij hoe we ons circuit gingen vliegen en de controller stemde ermee in... een omgekeerde wereld blijkbaar...
We begaven ons richting right hand downwind voor RW 31 op Songkhla (VTSH) airfield. Ik deed naar mijn mening een normale approach en het was vechten tegen een wind die een goeie 20 graden full cross stond met gusts. Op short final heb ik nog een kleine "snok" aan de stick moeten geven omdat de bomen wel heel dichtbij kwamen, blijkbaar was een steile nadering meer aangewezen...
We vielen zachtjes uit de lucht en we waren opgelucht! We stonden aan de grond en het toestel kon nog worden hergebruikt ook! Een groot succes na de vlucht van vandaag! Toen begon ons op te vallen dat er, buiten een helikopter, eigenlijk geen enkel ander toestel was te zien en in de verte doken verschillende mannetjes in militair uniform op... Het ging toch niet waar zijn zeker... Toen we uitstapten en ons naar de toren begaven werd onze vrees duidelijk... we stonden op een militair veld! En dat moet je nu net niet doen met een buitenlands geregistreerd experimenteel toestel... Engels konden ze daar ook niet maar we kregen het telefoon nummer van de handling agent die me vertelde dat we op 18km van ons doel stonden! Ze vroeg ons om daar te blijven tot zij er aankwam om de situatie uit te leggen. We begaven ons richting ons toestel om het klaar te maken voor een overnachting in slecht weer. Ondertussen kwam onze handling agent ter plaatse en kon ze de situatie uitklaren met de overste van het vliegveld. Wij waren blijkbaar nog maar het tweede klein vliegerke ooit die daar voet aan de grond heeft gezet! Terug een mijlpaal voor The Flying Juniors als was het eentje met een wrang gevoel. We kregen de toestemming om morgenvroeg te vertrekken naar de internationale luchthaven verderop. Ok, mission toch min of meer volbracht vandaag en we reden mee met onze handling agent naar ons hotel waar we de film van vandaag nog eens afspeelden en er toch al iets meer mee konden lachen.
We brachten ook het thuisfront op de hoogte want die lieve mensen hadden ook doodsangsten uitgestaan toen ze de live tracker van 2500 voet naar 800 zagen gaan en omgekeerd!
Anyway, eind goed, al goed voor vandaag en morgen was de eerste stap ons toestel op de juiste luchthaven krijgen en vooral hopen op beter weer!!!!
zal vervolgd worden....

groetjes
The Flying Juniors