Donderdag 30 september: Kuala Lumpur

Hallo iedereen!!!!

Vandaag was het de dag dat het zou moeten gebeuren, in Kuala Lumpur raken!!!! Het was terug hetzelfde scenario zoals de nacht voordien: in shiften slapen en mailbox checken! Het werd al zeven uur en de permit was nog niet binnen.... De wanhoop was terug nabij, zeker toen we naar buiten keken en zagen dat het nu eens echt blue sky was met hier en daar een braaf wit "schapewolkje" ! Maar dan kregen we een sms van Hans, er was een mailtje binnengekomen van Jetex met de nodige toelatingen!!!! We sprongen een gat in de lucht en ook al waren we eigenlijk wat te laat, we gingen het er toch op wagen om naar Kuala Lumpur te vliegen. Er waren uitwijkmogelijkheden genoeg en we waren het nu toch al gewoon! De dames werden uit hun bed gebeld en we maakten ons snel klaar om ons naar de luchthaven te begeven. Een kleine twintig minuten later zaten we in de auto richting vliegveld! De zon scheen mooi tussen de witte wolkjes door en we voelden dat het een mooie vliegdag ging worden. We kwamen aan op het vliegveld en het duurde nog geen tien minuten en we stonden aan airside. Het toestel werd uitvoerig gecheckt want het had toch redelijk wat regen te verduren gekregen, maar de cover die over het toestel ligt zat nog perfect op zijn plaats. We trokken alle duckt tape van de naden van de canopy. Die plakken we uit voorzorg altijd mooi dicht moest het toch maar gebeuren dat de cover van het toestel zou waaien, want een toestel dat vol met water staat kunnen we zeker missen!!! Toen we bijna wilden instappen kwam er een auto van de luchthavenautoriteiten die vroeg of Vince nog eens wilde meekomen naar de dienst immigratie.. Deze mensen gingen toch niet voor problemen zorgen zeker.. Ik vroeg aan het meisje van de handling wat het probleem was en zij wist me te vertellen dat het was omdat Vince Thailand was binnengekomen met een lijnvliegtuig en vertrok als aircrew. Dit was inderdaad een probleem dat we kenden maar die niet voor onnodige vertraging zou mogen zorgen omdat we dat natuurlijk op voorhand hadden gecheckt. Zo zijn we natuurlijk he, we checken veel... maar wat we niet gecheckt hadden was of we de kaartjes hadden van het volgend vliegveld waar we naartoe moesten... Kuala Lumpur was een stop die niet op de planning stond en we waren dus glad vergeten om die kaartjes aan Jetex te vragen. Ik belde nog snel naar hen maar het ging nog anderhalf uur duren. Ik woog af wat er het meeste risico zou inhouden, later vertrekken en problemen met het weer of naar een geen al te druk vliegveld vliegen zonder de nodige kaarten maar wel met de info op de gps. In het verleden hadden we al dergelijke toestanden meegemaakt en hadden we ons uit de slag getrokken met nog minder middelen dan dat we nu hadden. Ik nam de beslissing om te vertrekken zonder de kaartjes. Maar de Vince was nog niet terug en ik begon me zorgen te maken. Zouden ze er toch een probleem van maken om hem te laten vertrekken buiten Thailand als crew??? Ik nam men gsm en belde hem op. Ik hoorde aan de andere kant: Tjah makker, moedde nu eki wa weten, ze vinden iere de sleutel van die deure nie mi om me buiten te laten zeg... zien dat ier prutsers gohgohgoh. Ik schoot in een lach en wist dat het in orde ging komen! Een vijftal minuten later kwam hij terug aan bij de vlieger en konden we afscheid nemen van Joy, het meisje van de handling, en ze was merkbaar opgelucht dat die Belgen het luchtruim zouden kiezen richting Maleisië!
We kregen terug runway 26 om op te stijgen en omstreeks 09h48 konden we aan de take-off rol beginnen. Deze keer klom ons machien niet zo goed als verwacht. Het duurde lang voordat we 2000 voet op de hoogtemeter zagen verschijnen. Het was dan ook enorm vochtig en warm. We hadden veel brandstof aan boord omdat het origineel vluchtplan veel verder was dan Kuala Lumpur. Het ging een lange klim worden naar 9000 voet! Maar eens de 2000 voorbij werd de temperatuur snel lager en verliep de klim iets vlotter. De stormscope bleef grotendeels zwart en dat gaf een goed gevoel. We konden eindelijk eens genieten van een relaxe vlucht! Eens de 9000 voet bereikt zaten we mooi boven alle wolkjes en konden we de ipod inpluggen en Otis Redding kon zijn dagelijk liedje 'Sitting in the morning sun" zingen. We kregen een lach op ons gezicht en genoten van het landschap onder ons. Tussendoor experimenteerden we wat met Vince zijn HD sportscam. Een leuk speeltje dat prachtige breedbeeldfoto's neemt. Onze facebookvrienden gingen tevreden zijn. Jammergenoeg kunnen we hier door het trage internet de filmpjes van de landing en take-off niet posten, dat zal gebeuren wanneer we terug ergens een snelle lijn vinden!
De radio verliep vlotter dan verwacht en we konden ons beginnen klaarmaken voor de landing na twee en een half uur vliegen. We hadden al gehoord dat het op die luchthaven heel rustig was, het meeste verkeer ging via Kuala Lumpur international. We zouden wel eens geluk kunnen hebben! En jawel, we kregen vectors voor de ILS runway 15! Zo goed als een straight in dus! Even maakten ze het ons nog moeilijk doordat we direct naar point CE moesten vliegen. Wij natuurlijk confirmeren gelijk of dat we ons hele leven al op WMSH vlogen en die punten blindelings wisten liggen en dan gelijk een zot aan die gps knoppen draaien en hopen dat CE erin stond! En jawel, de technologie liet ons eens niet in de steek en daar verscheen CE op het scherm, het was een NDB aan het begin van de ILS! De approach verliep heel vlotjes en we konden de vlucht afsluiten met een mooie landing. De taxi verliep wat stroef omdat er geen aanduidingen stonden langs de taxiway's en piste, en misschien ook een heel klein beetje omdat we het kaartje niet hadden. We vonden ons plaatsje en werden terug opgewacht door de vriendelijke handling crew. We tankten voor de zekerheid beide vleugels terug vol al was het maar een goeie 40 liter omdat we overgepompt hadden vanuit onze ferrytank. We gingen mee met de handling om de mails te checken van David en Jetex en daaruit bleek dat we gingen moeten overnachten omdat de permits voor Indonesië niet in orde waren en het weer was ook niet wat het moest zijn. We zagen trouwens de zwarte onweerswolken opkomen en besloten snel terug naar de vlieger te gaan om alles mooi af te dekken en dicht te kleven! Toen we bezig waren met onze gevleugelde troetel toe te dekken voor de nacht kwam er iemand op ons af breed lachend en zwaaiend.. Hi guys, what are you doing here, still remember me?? Toen viel onze euro. Het was een captain van een Cessna Citation waarmee we hadden staan praten in Bangkok voor ons vertrek naar Hat Yai. Hij was blij dat we die vlucht hadden overleefd die dag omdat zij het slechte weer ook hadden gezien onderweg . We deden snel een praatje en kwamen te weten dat die luchthaven eigenlijk zijn thuisbasis was en gebruikt werd voor privé jets en sportvliegerij. Een hele leuke sfeer was daar aanwezig!!!! Het toestel was klaar voor de nacht en geen tien minuten nadien begon het enorm te onweren. We waren niet veel te vroeg aangekomen zo bleek. We gingen nog snel wat geld uit de automaten halen die in de vertrekhal stonden van de luchthaven. We vroegen aan de handling agent hoeveel 100 Ringgit was en hij vertelde ons ongeveer een 3 dollar. Wij dus naar die automaat en even rekenen hoeveel we zouden nodig hebben... we besloten een 1500 Ringgit af te halen, een 45 tal euro. We gebruikten elk een automaat en hoorden een lang gepruttel. De automaat spuwde even later een pakje briefjes uit van wel een cm dik. We lachten eens omdat we zo een pak briefjes in onze zak hadden die eigenlijk maar de waarde hadden van 45 euro en we hadden nog meer plezier toen bleek, bij het kopen van drank en koekjes, dat we maar één zo een briefje nodig hadden om te betalen! Wat is het leven hier goedkoop... Tot we toch nog eens aan een blanke dame vroegen hoeveel 100 Ringgit was. Haar antwoord kwam redelijk hard aan, een goeie 38 euro... ok we hadden dus 570 euro uit de muur gehaald... Het lachen verging ons redelijk snel... Ze waarschuwde ons nog dat we dat geld goed moesten opbergen. Anyway, we konden ons eindelijk naar ons hotel begeven en het zag er daar goed uit! Na de nodige mails te sturen naar Jetex en David konden we genieten van het zwembad en gingen we eens de golfclub ter hand nemen en een balletje of honderd slaan! Omdat we beiden ENORM ervaren golfers zijn is dat daar natuurlijk een hilarisch tafereel geworden en zullen ze maar 80 % van hun balletjes kunnen hebben recupereren, de andere 20 % zal teruggevonden worden als ze eens de vijver uitbaggeren! Moe maar voldaan kropen we in ons bedje en hoopten we dat we morgen richting Jakarta kunnen vliegen!!!!

Tot heel binnenkort!
The Flying Juniors
Vince en Anthony